Η SGM Lifewords δημιουργεί υλικό που χρησιμοποιείται από Χριστιανούς απ’ όλο τον κόσμο για να μοιραστούν την αγάπη του Θεού. Ο Ντίμα Σολγιάκοβ που πρόσφατα βραβεύτηκε για τις δραστηριότητές του απ΄ τον Πρόεδρο της Ουκρανίας, Γιουσένκο, είναι ένας απ’ αυτούς.
Ο Ντίμα Σολγιάκοβ έχει μεγάλη καρδιά για τα πονεμένα και μοναχικά παιδιά. Η διακονία του άρχισε το 1998 όταν επισκέφθηκε ένα νοσοκομείο για παιδιά με φυματίωση. Από την αρχή, συνειδητοποίησε ότι επρόκειτο για κάτι περισσότερο από θέμα υγείας. «Η φυματίωση είναι πρώτα απ’ όλα μια κοινωνική αρρώστια,» είπε ο αρχίατρος του νοσοκομείου. Πώς έτσι; Όπως αποδείχθηκε, τα περισσότερα παιδιά ήταν ορφανά ή είχαν μόνο ένα γονιό. Ακόμα και τα παιδιά που είχαν δυο γονείς προέρχονταν κυρίως από δυσλειτουργικά σπίτια, όπου οι γονείς έπιναν ή βρίσκονταν στη φυλακή. Τα παιδιά συνήθως μένουν στο νοσοκομείο για 3 με 12 μήνες. Μερικά πάνε στη συνέχεια σε αναρρωτήρια. Ο Ντίμα, βλέποντας πόσο δυστυχισμένα ήταν τα παιδιά, άρχισε να επισκέπτεται ένα κοντινό αναρρωτήριο που στέγαζε 350-360 παιδιά από την περιοχή Καρκόβ.
Το 2002, άρχισε στο αναρρωτήριο Κυριακά Σχολεία. Δυο χρόνια αργότερα έκαμε το ίδιο σε ένα ορφανοτροφείο στη Νοβάγια Βοντολάγκα. «Όταν επισκεφθήκαμε το αναρρωτήριο για πρώτη φορά, είδαμε πολλά παιδιά που κανένας δεν τα είχε αγαπήσει ποτέ!» είπε ο Ντίμα. «Ο Θεός όμως με τη χάρη Του μας έδωσε την ευκαιρία να υπηρετούμε αυτά τα πολύτιμα παιδιά και να μοιραζόμαστε μαζί τους την απέραντη αγάπη Του.»
Η αρχή ήταν δύσκολη. Αν και ο Ντίμα και η ομάδα του είχαν άδεια να έχουν Κυριακό Σχολείο στο αναρρωτήριο, δεν τους επιτρεπόταν να προσεύχονται με τα παιδιά. Σιγά σιγά όμως οι υποψίες των Αρχών έσβηναν και ένα χρόνο αργότερα καλούσαν τους αδελφούς να γιορτάσουν μαζί τους την τελευταία μέρα του σχολείου πριν από τις διακοπές. Η Διευθύντρια, βλέποντας την αγάπη του Θεού στην πράξη, παρακάλεσε το Ντίμα να προσευχηθεί και γι’ αυτήν. Το ίδιο έγινε και με τις νοσοκόμες. «Όσα είδαμε αυτό το Πάσχα μας φανέρωσαν την αληθινή αγάπη του Θεού», είπε μια απ’ αυτές. Είναι θαυμάσιο πώς ο Θεός αλλάζει ζωές.
Η «Νάντια» έμενε με τη μητέρα της και τις δυο αδελφές της. Ο Ντίμα λέει, «Την γνωρίσαμε τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η Νάντια ήταν μελαγχολική, και μιλούσε συνέχεια για την επιθυμία της να αυτοκτονήσει. Έκαμε αρκετές απόπειρες. Δεν ήθελε να ζήσει γιατί η μητέρα της την έδερνε πολύ, συχνά με το καλώδιο της τηλεόρασης. Ο Θεός όμως άκουσε τις προσευχές μας, και άγγιξε την καρδιά της Νάντια. Ζήτησε από τον Ιησού να γίνει Κύριός της: «Ξέρω ότι ο Θεός με αγαπάει και εγώ αγαπώ Εκείνον. Ξέρω ότι, όταν κλαίω ο διάβολος χαμογελάει, αλλά όταν χαμογελάω, ο διάβολος κλαίει. Εγώ θα χαμογελώ.» Η Νάντια άρχισε να προσεύχεται για τη μητέρα και την αδελφή της. Μετά από μερικούς μήνες, ο Θεός μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τη μητέρα της. Κι αυτή δέχθηκε τον Ιησού. Η Νάντια λέει, «Τώρα δεν με δέρνει ποτέ. Χαμογελάει όταν με βλέπει. Τώρα είμαι χαρούμενη και έχω λόγους να ζήσω.»
Οι δάσκαλοι επίσης βλέπουν μεγάλη αλλαγή στην τάξη. «Η πειθαρχία έχει βελτιωθεί πολύ,» λέει ένα μέλος του προσωπικού. «Όταν πρωτοήρθατε εδώ, δεν περίμενα μεγάλα πράγματα. Τώρα βλέπω ότι κάματε μια θαυμάσια δουλειά με τα παιδιά. Ευχαριστούμε!»
