Προσωπικές σκέψεις για την απροσδόκητη καλοσύνη του Θεού.
Πολλά λέγονται για το κόστος του να γίνει κανείς ιεραπόστολος. Kαι ορθά, καθώς δεν γίνεται αφιέρωση στον Κύριο χωρίς θυσία. Εντούτοις όταν θυμάμαι τα δώδεκα χρόνια υπηρεσίας μας στο Νεπάλ, η καρδιά μου ζεσταίνεται. Ο Βόλφγκανγκ και εγώ κερδίσαμε τόσο πολλά από την υπακοή μας στο κάλεσμα του Θεού.
Αισθάνομαι ότι μας χάρισε τουλάχιστον 5 δώρα:
1. Θαυμάσια παιδιά.
To πρώτο δώρο που έρχεται στο μυαλό μας είναι τα τρία παιδιά μας: η Κριστίν Καρούνα, η Κατερίνα Μάγια και ο Τζοχάννες Αρουν, που υιοθετήσαμε στο Νεπάλ. Τι ευλογία που είναι αυτά τα παιδιά από την ημέρα που «γεννήθηκαν» στην οικογένειά μας. Κάθε χρόνο γιορτάζουμε αυτά τα «δεύτερα γενέθλια» και θαυμάζουμε ξανά και ξανά που είμαστε μια τόσο ευτυχισμένη και «διαφορετική» οικογένεια.
2. Eνας ευρύχωρος χώρος.
Όταν πήγαμε στο Νεπάλ, γνωρίζαμε καλά το Λόγο του Θεού και νοιώθαμε ασφαλείς με τη παραδοσιακή, πάγια ευαγγελική θεολογία. Kι όμως την πρώτη μέρα του Συνεδρίου της Ιεραποστολής, μας ήρθαν τα πάνω κάτω. Ξαφνικά βρεθήκαμε ανάμεσα σε φλογερούς Χαρισματικούς και για μας εκείνη την εποχή αυτή η λέξη ήταν σχεδόν εναλλάξιμη με τη λέξη «εχθρός»﮲ ένας εχθρός με λανθασμένη θεολογία. Το πρώτο βράδυ συναναστροφής, έφυγα σοκαρισμένη, κλαίγοντας. Γιατί μας έστειλε ο Θεός σε μια τέτοια ιεραποστολή; Το πρώτο μας έτος στο Νεπάλ διαβάζαμε σχεδόν περισσότερα βιβλία για το έργο του Αγίου Πνεύματος από ό,τι βιβλία για να μάθουμε τη γλώσσα. Ποιος είχε δίκιο; Εμείς ή αυτοί; Η συμβουλές και η χρισμένη διακονία του αδ. Rob Scott-Cook ήταν εκείνεσς που μας βοήθησαν να ξεπεράσουμε τους φόβους και τις προκαταλήψεις μας και να είμαστε ανοιχτοί απέναντι στο Θεό.
Πού άραγε θα ήμαστε πνευματικά τώρα αν ο Θεός δεν μας είχε «παγιδεύσει» στο Νεπάλ σ’ αυτό το υπέροχο συνονθύλευμα παιδιών Του. Είμαστε πάντα ευγνώμονες για τα καλά ευαγγελικά μας θεμέλια, αλλά σήμερα εκτιμούμε την ελευθερία λατρείας και τη χρήση των χαρισμάτων που ανακαλύψαμε στο Νεπάλ.
3. Aπελευθέρωση από την πικρία
Ως μέλη μιας εκκλησίας απολαμβάνουμε αγάπη και κοινωνία. Αλλά πληγώνουμε ο ένας τον άλλο. Όλοι μας είμαστε κατά καιρούς αναίσθητοι και δεν εκτιμάμε ούτε καν αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες και τους κόπους των άλλων. Ξεχνάμε να λέμε: «Ευχαριστώ» και «Συγγνώμη». Είναι εύκολο να παίρνουμε τα πράγματα σαν δεδομένα.
Θυμόμαστε περιπτώσεις στο Νεπάλ όταν σκεφθήκαμε, «Φτάνει πια. Πάμε σπίτι». Είμαστε πληγωμένοι και θυμωμένοι και νοιώθαμε παρεξηγημένοι και αδικημένοι. Τότε νομίζαμε ότι είχαμε δίκιο που τρέφαμε τέτοια αισθήματα, αλλά ξανά και ξανά ο Θεός μας μάθαινε να αφήσουμε το θυμό, την αυτολύπηση και τα πληγωμένα μας αισθήματα.
Οι ιεραπόστολοι δεν είναι άγιοι. Oύτε κι εμείς ήμασταν. Πολλές φορές μόνο όταν ο Κύριος μας έδειχνε τις δικές μας αποτυχίες, τα ελαττώματά και τα προβλήματά μας, μπορούσαμε να αφήσουμε τη πικρία.
4. Η καλοσύνη του Θεού
Ο Βόλφγκανγκ κι εγώ φυλάμε μ’ αγάπη στη μνήμη μας κάποιες ιδιαίτερες εμπειρίες σχετικά με την αγάπη του Θεού. Για παράδειγμα, όταν φύγαμε από το Σουρκέτ στη Ποκχάρα, προσευχηθήκαμε για χρήματα να αγοράσουμε ένα μηχανάκι (Πού να βρούμε τόσα χρήματα;) Μόλις πριν μετακομίσουμε, ο Θεός μας έστειλε ένα μεγάλο δώρο.
Και σήμερα βλέπουμε την καλοσύνη του Θεού στη ζωή μας, αλλά εκείνο το καιρό ήταν κάτι ιδιαίτερο.
5. To Nεπάλ μας μεταμορφώνει
Όταν ο Βόλφγκανγκ και εγώ φέρνουμε στο νου μας το παρελθόν, είμαστε ευγνώμονες που βλέπουμε κάποιους καρπούς από τη διακονία μας στο Νεπάλ. Εντούτοις αναγνωρίζουμε όλο και πιο πολύ ότι ο Θεός μας έστειλε στο Νεπάλ για να διαμορφώσει τις καρδιές μας, τους χαρακτήρες μας, τη στάση μας - να μας αλλάξει σαν άτομα. Το έκαμε αυτό με πολλούς τρόπους.
Είμαστε πολύ Γερμανοί, και υποθέτω ότι είμαστε ακόμα. Έχουμε μάθει όμως ότι «ο Γερμανικός τρόπος» είναι μόνο ένας τρόπος. Μάθαμε πολλά από τους Νεπαλέζους και τους ιεραποστόλους φίλους μας.
Σε δύσκολους καιρούς όπως ο πρώτος χρόνος μας στο Νεπάλ και αργότερα στο Μπαρτιμπάνγκ, είχαν φτάσει στα όριά μας. Εκείνες τις στιγμές δεν νοιαζόμασταν πολύ για τους φτωχούς και για εκείνους που δεν είχαν ακούσει ποτέ το μήνυμα του ευαγγελίου. Ασχολούμασταν κυρίως με τη δική μας επιβίωση. Δεν ήμαστε πια «ηρωικοί ιεραπόστολοι». Είμαστε απογοητευμένοι με τον εαυτό μας. Γιατί μας είχε καλέσει ο Θεός να Τον υπηρετήσουμε στο Νεπάλ; Σε τέτοιες στιγμές, ένα από το πιο πολύτιμα δώρα μας ήταν το άγγιγμα της αγάπης του Θεού. Μας αγαπάει γι’ αυτό που είμαστε και όχι γι’ αυτό που κάναμε και κάνουμε. Μας αγαπάει ο Ουράνιος Πατέρας μας, παρόλες τις αποτυχίες μας, τις αμαρτίες μας, τα λάθη μας.
Έχουμε κερδίσει πολλά από τη διακονία μας στο Νεπάλ. Ποιος ξέρει, μπορεί να γυρίσουμε μια μέρα!
Birgit and Wolfgang Schilling
