Η εθελόντρια, δρ. Σάρα Πάτικ μας μιλάει για την επταήμερη γυναικολογική «κατασκήνωση» σε μια απόμακρη, ορεινή περιοχή του Νεπάλ
Η πτήση στο Μουγκού ήταν από τις πιο δραματικές εμπειρίες της ζωής μου. Προσγειωθήκαμε σε μια μεγάλη πεζούλα, κομμένη σε πλαγιά με τεράστιους γκρεμούς από τις δυο πλευρές. Έτρεμαν τα πόδια μου για πολλή ώρα!
Ξεφορτώσαμε τα εργαλεία μας στα μουλάρια και τους χαμάληδες (ένας άνδρας πήρε τη γεννήτρια που ζύγιζε 70 κιλά!) και περπατήσαμε δυόμιση ώρες μέχρι το νοσοκομείο όπου θα στηνόταν η «κατασκήνωση». Εκεί πραγματοποιήθηκε ένα θαύμα καθώς η ομάδα μας μεταμόρφωσε ένα άδειο, βρώμικο κτίριο σε χειρουργείο, εξωτερικά ιατρεία, δωμάτιο για υπέρηχο κ.λπ. Εξετάσαμε 600 γυναίκες και κάμαμε 33 εγχειρήσεις. Πολλές απ’ αυτές είχαν περπατήσει 4 μέρες για να εξεταστούν. Γενικά λίγες εγχειρήσεις γίνονται επειδή οι γυναίκες δεν έχουν χρόνο για ανάρρωση. Τις λιώνει η φτώχεια. Όσες είναι πάνω από 40 κιλά θεωρούνται «παχουλές». Η πιθανή διάρκεια ζωής των γυναικών είναι 38 χρόνια. Η ζωή τους είναι εξαντλητική. Τα παιδιά είναι μικροσκοπικά και υποσιτισμένα (είδαμε ένα μωρό 18 μηνών που ζύγιζε λιγότερο από 4 κιλά) Οι περισσότερες γυναίκες έχουν χάσει αρκετά παιδιά. Μια γυναίκα που γνωρίσαμε είχε χάσει 8 από τα 12 παιδιά της. Οι μύγες ήταν παντού και οι άνθρωποι ήταν βρώμικοι. Εξαιτίας της εξασθενημένης σωματικής τους κατάστασης, ήταν δύσκολο να δοθεί νάρκωση στην σπονδυλική στήλη, αλλά πιο δύσκολη ακόμα ήταν η γενική νάρκωση. Οι γυναίκες στο Μουγκού γεννούν στο μαντρί των κατσικών και δεν τους επιτρέπεται να θηλάζουν τις πρώτες τρεις μέρες. Δεν είναι το καλύτερο ξεκίνημα στη ζωή! Τα πράγματα αλλάζουν σιγά σιγά αλλά οι πεθερές έχουν πολλή εξουσία και οι νύφες πρέπει να υπακούουν. Οι μητέρες κυριαρχούνται από ένα είδος μοιρολατρείας, πιθανόν εξαιτίας της θρησκευτικής πίστης, της αναιμίας, του υποσιτισμού και της εξάντλησης – πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι συμβαίνει στην δυτική κουλτούρα όπου ο θάνατος ενός μωρού ή μιας μητέρας προκαλεί μεγάλη θλίψη.
Την δεύτερη μέρα, αναρωτιόμουνα αν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Φοβόμουνα πως θα ξέσπαγα στα κλάματα και δεν θα μπορούσα να σταματήσω. Για τα μέλη της ομάδας που δεν είχαν ξαναέρθει στο Μουγκού ήταν μια συντριπτική εμπειρία. Κλινικά όλα πήγαν καλά. Η Σίρλεϋ, μια χειρούργος, η Ρόινα, μια νοσοκόμα και εγώ κοιμηθήκαμε επί τόπου μήπως προκύψει κάποια πρόβλημα.
Στο τέλος ξαναφορτώσαμε τα μουλάρια και τους χαμάληδες και ξεκινήσαμε για το διάδρομο προσγειώσεως. Μετά από καθυστέρηση τριών ημερών, ήρθε το ελικόπτερο και μας μετέφερε στη ζωή της καθημερινότητας.
Τoday in Nepal
