Το πρώτο πρόσωπο που είδα όταν μπήκα στο Λετονικό Βιβλικό Κέντρο το Μάρτη ήταν η Χέλενα από τη ΒΔ Ουκρανία. Hταν περικυκλωμένη από κουτιά με βοήθεια για πρόσφυγες που επρόκειτο να σταλούν στα Πολωνικά σύνορα. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το χαμόγελο της Χέλενας. Πώς τα’βγαλε πέρα τις τελευταίες βδομάδες;
«Σοκαρίστηκα όταν κατάλαβα ότι ο Ρωσικός στρατός είχε εισβάλει στη χώρα μας. Ήταν μια κανονική μέρα και ετοίμαζα τις κόρες μου για το σχολείο. Ακούσαμε ένα δυνατό θόρυβο και νομίζαμε ότι οι γείτονες έκαναν δουλειές στο σπίτι τους. Τότε πήραμε μήνυμα από το σχολείο ότι θα ήταν καλύτερα να μείνουν στο σπίτι τα παιδιά. Τρεις μέρες αργότερα πήραμε το δρόμο της προσφυγιάς. Στα σύνορα περιμέναμε 12 ώρες. Περπατήσαμε πολύ. Η καλοσύνη των ανθρώπων στα σύνορα μας συγκίνησε βαθιά. Δωρεάν λεωφορεία, τρόφιμα, προσφορές φιλοξενίας, και τελικά φτάσαμε στην οικογένεια στη Λετονία.
«Δεν σκεφτόμουν τον εαυτό μου, μόνο τα παιδιά μου. Προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμη, να έχω καθαρό σχέδιο και να το ακολουθώ βήμα βήμα».
Οι κορούλες της ρωτάνε συνέχεια, "Πότε θα πάμε σπίτι;"
Πού είναι ο Θεός σ’ όλα αυτά; "Είναι στην καρδιά μου", είπε η Χέλενα, χαμογελώντας.
Πολλοί από τους Χριστιανούς φίλους μου στη Λετονία παλεύουν με ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, αγωνιζόμενοι να έχουν εμπιστοσύνη στον Θεό, θυμωμένοι με τον Πούτιν, απαρηγόρητοι για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και ανήσυχοι επειδή η χώρα τους συνορεύει τόσο με τη Ρωσία όσο και με τη Λευκορωσία. Προσευχηθείτε για τους πολλούς Λετονούς που στέλνουν βοήθεια, οδηγώντας στα σύνορα της Πολωνίας για να μαζέψουν πρόσφυγες και προσφέροντας φιλοξενία. Εκκλησίες στέλνουν λεωφορεία κάθε μέρα.
Προσευχηθείτε για ένα θαύμα ειρήνης.
-John Woods EVANGELICALS NOW: Απρίλιος 2022
