Από την μεταπολίτευση το 1974 η πατρίδα μας εισήλθε σε μια σταδιακή διαδικασία μετάλλαξης της φυσιογνωμίας της, μετακινούμενη πολιτικά προς την Αριστερά και τον Μαρξισμό. Αυτό επετεύχθη από τις σοσιαλιστικές κυρίως κυβερνήσεις οι οποίες για να αλώσουν το κράτος και να επιβάλουν την εξουσία τους δανείστηκαν υπέρογκα ποσά. Ο δανεισμός οδήγησε στην κρίση χρέους το 2009 και στην χρεωκοπία της χώρας, καθιστώντας την πατρίδα μας υποχείριο των δανειστών της για 100 τουλάχιστον χρόνια.
Η οικονομική ζημιά που προκλήθηκε από τους Σοσιαλιστές πολύ μεγάλη. Η πνευματική ζημιά όμως που προήλθε από την θολοκουλτούρα της Αριστεράς τεράστια. Ήλθε και επικάθησε ως "σαπρία στα οστά"(Παρ. 12:4)του ελληνικού έθνους καταστρέφοντας την εκπαίδευση, πλήττοντας την Παράδοση και τον πατριωτισμό των Ελλήνων, επιβάλλοντας αντίθεες και αντίχριστες πολιτικές στην ελληνική κοινωνία. Αυτή την στιγμή τα κόμματα εξουσίας έχουν καταλειφθεί από νεοεποχίτες, οι οποίοι μεθοδικά και σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους αποδομούν τον χριστιανικό χαρακτήρα του ελληνικού λαού, περιορίζουν τις συνταγματικές ελευθερίες και καταφέρουν πλήγματα στις ατομικές ελευθερίες του Έλληνα πολίτη.
Με πρόσχημα τα "ανθρώπινα δικαιώματα" επέβαλαν την αντιχριστιανική ατζέντα των ομοφυλοφίλων στο δημόσιο σχολείο. Ετοιμάζουν νόμους βάσει των οποίων όποιος γονιός δεν στέλνει το παιδί του στο σημερινό τοξικό σχολείο, που προπαγανδίζει την άφυλη κοινωνία, κινδυνεύει να του το κατάσχουν και να δοθεί από το κράτος σε παρένθετη οικογένεια. Φαίνεται ότι οι κύριοι της εξουσίας δεν έχουν διαβάσει ποτέ το άρθρο 26 παράγραφος 3 της οικουμενικής διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δίνει το δικαίωμα στο γονιό να εκπαιδεύει τα παιδιά του με το είδος της παιδείας που επιθυμεί. Φαίνεται ακόμη ότι δεν έχουν ακούσει ούτε για τον θεσμό του homeschooling, που οι πλείστες των προηγμένων χωρών διαθέτουν. Είναι πασιφανές ότι επιδιώκεται η αφαίρεση γονεϊκών δικαιωμάτων ώστε να μην ορίζουν οι γονείς τα παιδιά τους, αλλά αυτά να αποτελούν ιδιοκτησία του κράτους.
Με πρόσχημα την Πανδημία, άνθρωποι χάνουν την εργασία τους και τον μισθό τους, άλλοι υποχρεώνονται να κάνουν ιατρική πράξη στο σώμα τους παρά την θέλησή τους. Η δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης για πολλούς ακυρώνεται. Στόχος το σώμα μας. Δεν θα ανήκει σε μας αλλά στο κράτος.
Η άρνηση του εμβολιασμού λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, επειδή για την δημιουργία τους χρησιμοποιούνται εκτρωματικοί ιστοί εμβρίων, απαγορεύεται. Οι θρησκευτικές ελευθερίες πάνε περίπατο. Πλέον το κράτος θα αποφασίζει τι είναι ιερό και όσιο για τον πολίτη.
Η πρώην Σοβιετία σε σύντομο χρονικό διάστημα θα ομοιάζει με αρσακειάδα μπροστά στην επέλαση των νεοκομμουνιστών που κυβερνούν τον τόπο.
Το παρακάτω άρθρο που αναφέρεται στο κράτος των ΗΠΑ ρίχνει φως για τα τεκταινόμενα και στην δικιά μας πατρίδα.
Κατανόηση των κύκλων της εξουσίας(1) και της φτώχειας(2)
μέσω της κρατικοποίησης
Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών αναπτύσσεται εις βάρος της ατομικής ελευθερίας και των Συνταγματικών ελευθεριών. Τα προγράμματα της Μεγάλης Κοινωνίας (Great Society programs)(3) της δεκαετία του 1960 συνέβαλαν σε αυτή την επέκταση.
Σε εξαγορά ψήφων, οι φιλελεύθεροι της ομοσπονδιακής κυβέρνησης προσέφεραν όλο και περισσότερες "δωρεάν παροχές" στους ψηφοφόρους τους. Η λογική που κρύβεται πίσω από αυτήν την συμπεριφορά είναι ότι όσο πιο εξαρτημένος γίνεται ο αμερικανός ψηφοφόρος από κυβερνήσεις που παρεμβαίνουν σε όλες τις πτυχές της ζωής των πολιτών τόσο λιγότερο πιθανό είναι οι Αμερικανοί πολίτες να τις καταψηφίσουν.
Οι κυβερνητικές παροχές είχαν ανόμοιο αντίκτυπο στις μειονοτικές κοινότητες. Η πυρηνική-παραδοσιακή οικογένεια έχει σχεδόν διαλυθεί από την έλευση του κράτους πρόνοιας. Τα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας, τα οποία περιλαμβάνουν κουπόνια τροφίμων, σε συνδυασμό με άλλες υπηρεσίες, όπως η κοινωνική ασφάλιση, το Obama care, η δυνατότητα στέγασης και οι δημόσιοι βρεφονηπιακοί σταθμοί έχουν υποβοηθήσει και υποκινήσει την ενίσχυση των γραφειοκρατικών κυβερνητικών υπηρεσιών, με επακόλουθα τις αυξανόμενες εξαρτύσεις των πολιτών από αυτές τις κυβερνητικές υπηρεσίες. Ως αποτέλεσμα, έχουν θεσπιστεί πολιτικές που έχουν συμβάλει στην ενίσχυση των "φαινομένων των ανύπαντρων μητέρων" (Φυσικά δεν είμαι υπέρμαχος της άμεσης κατάργησης των κυβερνητικών προγραμμάτων).
Επιπλέον, είδαμε τον κρατικό επαναπροσδιορισμό του φύλου και της οικογένειας. Όλα αυτά δείχνουν ότι ο στόχος της Αριστεράς ήταν πάντα η κρατικοποίηση της οικογένειας. Η Αριστερά θέλει να δει κάθε πτυχή της οικογένειας όχι απλώς να εξαρτάται από την κυβέρνηση αλλά να αντλεί την ταυτότητά της από την κυβέρνηση.
Αυτή η εξάρτηση από την κυβέρνηση εξανεμίζει ουσιαστικά την ανάγκη των ατόμων και των οικογενειών να εξαρτώνται από τα βιολογικά μέλη της οικογένειας και την εκκλησία τους. Για παράδειγμα, εάν η κυβέρνηση δώσει σε μια έφηβη ανύπαντρη μητέρα κουπόνια τροφίμων, δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και δυνατότητα στέγασης, τότε δεν θα χρειαστεί να απευθυνθεί στην εκκλησία και στην οικογένειά της για βοήθεια. Αν μια ανύπαντρη μητέρα μπορούσε να λάβει περισσότερα χρήματα σε κουπόνια τροφίμων και επιταγές κοινωνικής πρόνοιας χωρίς να είναι απαραίτητος ο σύζυγος, γιατί να παντρευτεί;
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παίρνει το 15% του μισθού κάποιου για την κοινωνική ασφάλιση. Δεν του δίνει την δυνατότητα και το δικαίωμα να επενδύσει το ποσό αυτό όπως ο εργαζόμενος επιθυμεί. Αντίθετα η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τρισεκατομμύρια δολάρια από τις ασφαλιστικές εισφορές σε ένα ("νομικό") σχέδιο Ponzi(4). Αυτό χρησιμοποιείται για την περαιτέρω επέκταση των γραφειοκρατικών προγραμμάτων της. Κάθε άτομο θα πρέπει να έχει την επιλογή να εξαιρεθεί, ώστε να μπορεί να επενδύσει τα δικά του χρήματα όπως αυτό επιθυμεί.
Επιπλέον, όταν μια οικογένεια σε συνθήκες φτώχειας πληροί τις προϋποθέσεις για επιδότηση ενοικίου βάσει των προγραμμάτων του Υπουργείου Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης των ΗΠΑ, αποθαρρύνει τον "κουβαλητή" της οικογένειας από το να αυτοβελτιωθεί και να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό, με τη σειρά του, συνεχίζει να διαιωνίζει τους κύκλους φτώχειας των γενεών. Το να έχουμε ανθρώπους παγιδευμένους στη φτώχεια και την εξάρτηση ως αποτέλεσμα των παροχών της κυβέρνησης σίγουρα εξασφαλίζει την πολιτική υποταγή τους σε κυβερνητικούς υποψηφίους. Όποιος ελέγχει την οικογένεια ελέγχει την κοινωνία.
Λόγω των παραπάνω, το φιλελεύθερο κράτος θα είναι συνήθως ανταγωνιστικό με τις βιβλικές εκκλησίες, τους γονείς που επιλέγουν την κατ' οίκον εκπαίδευση και ορισμένες μη κυβερνητικές οργανώσεις. Τέτοιοι θεσμοί αποτελούν απειλή για τον κυβερνητικό έλεγχο, καθώς έχουν τη δυνατότητα να αντικαταστήσουν κυβερνητικά προγράμματα, να επηρεάσουν τα παιδιά και να βελτιώσουν τις κοινότητες. Το κράτος δεν θέλει αντιπάλους.
Πιστεύω ότι αν ο άσωτος γιος ζούσε σήμερα στην Αμερική, δεν θα είχε μετανοήσει ποτέ και δεν θα επέστρεφε στον πατέρα του, καθώς θα μπορούσε εύκολα να πάει σε μία υπηρεσία της τοπικής αυτοδιοίκησης για βοήθεια (Λουκάς 15).
Η κυβέρνηση ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να κάνει το καλύτερο για το λαό. Ένα παράδειγμα είναι η επιλογή του σχολείου. Αντί το κράτος να δίνει στους γονείς τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν τα χιλιάδες δολάρια - που είναι δικά τους λεφτά, από τους φόρους που πληρώνουν - για να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία της δικής τους προτίμησης, αναγκάζουν τους γονείς να επιδοτούν συνεχώς τα αποτυχημένα δημόσια σχολεία. Και πάλι, εκείνοι που επηρεάζονται από αυτό είναι ως επί το πλείστον τα φτωχά παιδιά των μειονοτικών οικογενειών. Ο στόχος είναι πάντα ο Μεγάλος Αδερφός να γίνει μεγαλύτερος.
Η Αριστερά δημιουργεί μια αφήγηση συμπόνιας για όλα τα προγράμματα και τις πολιτικές που αναφέρθηκαν παραπάνω. Αλλά στην πραγματικότητα, δημιουργούν ένα έθνος εξάρτησης, το οποίο τους δίνει μια πιο εκτεταμένη βάση ψηφοφόρων. Η ψευτοσυμπόνια έχει να κάνει πάντα με τα χρήματα και τη δύναμη, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Για παράδειγμα, όταν οι πολιτικοί καταρτίζουν επιδέξια ένα σχέδιο ενσωμάτωσης των παράνομων μεταναστών με παροχή δικαιωμάτων ψήφου σε αυτούς, το πραγματικό τους κίνητρο δεν είναι η συμπόνια αλλά η νίκη του κόμματος εξουσίας στις επόμενες εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι ως έθνος είναι αναγκαίο ένα συμπονετικό σχέδιο για τη μεταρρύθμιση της μετανάστευσης, ένα σχέδιο όμως που δεν θα θέτει σε κίνδυνο την υγεία και τους πόρους του έθνους μας.
Επιπλέον, όταν ο Μεγάλος Αδελφός υπαγορεύει το σύστημα υγείας, το Κράτος ελέγχει τη μελλοντική υγεία και ποιότητα ζωής του πληθυσμού. Όταν η κυβέρνηση επαναπροσδιορίζει το γάμο και την οικογένεια, αποδυναμώνονται οι πυρηνικές οικογένειες και διολισθαίνουμε ολοταχώς στην αντικατάσταση της πυρηνικής οικογένειας. Στόχος τους είναι να εθνικοποιήσουν τις οικογένειες (μέσω του μαρξισμού) και να μετατοπίσουν τις μελλοντικές γενιές προς μια κουλτούρα κυβερνητικής εξάρτησης (εννοιολογικά και οικονομικά). Πράγματι, ο θεσμός της οικογένειας επηρεάζει την κοινωνία στο σύνολό της.
Όπως είπε ο Σολομών, «Δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο» (Εκ. 1:9β). Στη Βίβλο βλέπουμε την ανθρωπότητα να προσπαθεί πάντα να είναι αυτόνομη χωρίς Θεϊκούς περιορισμούς, υπηρετώντας έτσι τους δικούς της θεούς. Παραδείγματα πολλά: Ο Πύργος της Βαβέλ, ο Φαραώ της Εξόδου, οι αυτοκρατορίες της Βαβυλώνας, της Περσίας, της Ελλάδας και της Ρώμης μέχρι το θηρίο του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης. Πάντα υπήρχε μια ανθρώπινη τάση μακριά από την κυριαρχία του Θεού προς ένα κράτος χωρίς τον Θεό (Γεν. 11, Δαν. 7). Αυτό που διαμορφώνεται είναι ένα πολιτικώς ορθό κρατικό σχήμα χωρίς ατομικότητα και ανθρώπινη ελευθερία, επειδή η συμμόρφωση με τις πεποιθήσεις και τις αξίες του κράτους υπερτερεί της ελευθερίας του λόγου και της θρησκείας.
Για να δούμε συστημικές αλλαγές στο έθνος μας, οι εκκλησίες και οι οικογένειες πρέπει να αποδείξουν την ικανότητά τους να καλύψουν το χάσμα στις περιοχές όπου έχει αναλάβει η κυβέρνηση.
Στις μέρες μας, βλέπουμε ότι η τυπική εκκλησία έχει εγκαταλείψει ως επί το πλείστον την πολιτιστική της δέσμευση. Ένας ουσιαστικός ρόλος της εκκλησίας είναι να ενισχύσει την πυρηνική οικογένεια στις τοπικές εκκλησίες και να ενδυναμώσει τους γονείς να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους με μια βιβλική κοσμοθεωρία. Οι ισχυρές βιβλικές οικογένειες είναι ο πλέον εξαιρετικός μάρτυρας ενάντια στην αντίθεη κουλτούρα της σημερινής εποχής που θα επιστήσει την προσοχή των ανθρώπων στην αναζωογονητική δύναμη του Ευαγγελίου.
Οι Γραφές διδάσκουν ότι ο Θεός έχει κρίνει πολλά έθνη, αυτοκρατορίες και ηγέτες που έγιναν αντίπαλοι της βασιλείας και της δόξας Του. Το έθνος μας έχει προχωρήσει τόσο πολύ προς τον σοσιαλισμό και την κρατικοποίηση του πολιτισμού. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να αλλάξει αυτό είναι μια θεϊκή ενέργεια επαναφοράς προς έναν αποκεντρωμένο τρόπο ζωής. Οι κοινότητές μας πρέπει για άλλη μια φορά να εξαρτώνται από τον Θεό, την εκκλησία και την οικογένεια για την επιβίωσή τους αντί για την κυβέρνηση.
Joseph Mattera, ΗΠΑ
********
(1) Κύκλος εξουσίας είναι η ικανότητα ομάδων ή ατόμων να διεκδικούν για τον εαυτό τους πράγματα που μερικές φορές, αλλά όχι πάντα, έρχονται σε αντίθεση με τις επιθυμίες των άλλων. Πολλές αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς αντίσταση λόγω της μεγάλης δύναμης που ασκούν οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων.
(2) Ο όρος «κύκλος φτώχειας» αναφέρεται σε οικογένεια που έχει "κολλήσει" στη φτώχεια για γενιές. Συνήθως, τα παιδιά κληρονομούν πλεονέκτημα ή μειονέκτημα από τους γονείς τους. Για παράδειγμα, εάν οι γονείς είναι πλούσιοι, το παιδί πιθανότατα θα είναι πλούσιο. Αν οι γονείς είναι φτωχοί, το παιδί πιθανότατα θα είναι φτωχό. Ο όρος "μειονέκτημα" μπορεί επίσης να σημαίνει δεξιότητες, όχι μόνο πλούτο και χρήματα. Για παράδειγμα: εάν ο γονέας δεν μπορεί να διαβάσει, το παιδί, πιθανότατα, δεν θα είναι σε θέση να διαβάσει. Αυτό μπορεί να προκληθεί από πολλούς λόγους, με πιο συνηθισμένο την έλλειψη εκπαίδευσης.
(3) Ήταν ένα σύνολο κοινωνικών προγραμμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες που ξεκίνησαν από τον Δημοκρατικό Πρόεδρο Lyndon B. Johnson το 1964–65.
(4) Το σχήμα ή δολοπλοκία Ponzi είναι μια μορφή απάτης που προσελκύει επενδυτές και πληρώνει κέρδη σε προηγούμενους επενδυτές με κεφάλαια από πιο πρόσφατους επενδυτές. Το σύστημα οδηγεί τα θύματα να πιστεύουν ότι τα κέρδη προέρχονται από νόμιμη επιχειρηματική δραστηριότητα (π.χ. πωλήσεις προϊόντων ή επιτυχημένες επενδύσεις) και εξακολουθούν να αγνοούν ότι άλλοι επενδυτές είναι η πηγή κεφαλαίων. Ένα σύστημα Ponzi μπορεί να διατηρήσει την ψευδαίσθηση μιας βιώσιμης επιχείρησης, εφόσον οι νέοι επενδυτές συνεισφέρουν νέα κεφάλαια, και εφόσον οι περισσότεροι επενδυτές δεν απαιτούν πλήρη αποπληρωμή και εξακολουθούν να πιστεύουν στα ανύπαρκτα περιουσιακά στοιχεία που υποτίθεται ότι κατέχουν.
