Ο Ουίλλιαμ Κέιρυ (WilliamCarey) σε ένα ιστορικό βιβλίο του, αναφέρει παραδείγματα ιεραποστόλων με πάθος για την επέκταση της Βασιλείας του Χριστού. Σ’ αυτό το βιβλίο κάνει λόγο για μια αξιοσημείωτη κοινότητα με πόθο για τον ευαγγελισμό, τους Μοραβιανούς. Τα λόγια του Κέιρυ για αυτή την ομάδα του 18ου αιώνα είναι σύντομα, αλλά μας δείχνουν πόσο μεγάλη επίδραση ασκούσαν σ’ αυτόν. «Όταν έφτασα στο θέμα του ευαγγελισμού και των ιεραποστολών,» σημείωσε, «κανένας από τους σύγχρονους δεν είναι όμοιός με τους Μοραβιανούς αδελφούς σ’ αυτό το καλό έργο».
Στο τέλος της δεκαετίας του 1720, υπό την ηγεσία του NicolausLudwigvanZinzendorf, ενός πλούσιου αριστοκράτη και γαιοκτήμονα στη Σαξονία, που ήταν αφιερωμένος στον Χριστό από την παιδική του ηλικία, οι Μοραβιανοί έζησαν μια δυνατή αφύπνιση. Αργότερα θα την χαρακτήριζαν ως την Πεντηκοστή τους. Και όπως η Βιβλική Πεντηκοστή ώθησε την πρώτη εκκλησία στους ιεραποστολικούς αγρούς, έτσι και η Μοραβιανή Πεντηκοστή.
Από τη Σαξονία, όπου οι Μοραβιανοί είχαν τη βάση τους, έστελναν ιεραποστόλους κυριολεκτικά στις τέσσερεις γωνίες του πλανήτη: στις Δυτικές Ινδίες το 1732, στη Γρoιλανδία to 1733, στη Λαπωνία και τη Γεωργία το 1734, στο Σουρινάμ το 1735, στη Νότια Αφρική το 1737, στην Αλγερία το 1739, στη Νότια Αμερική, Σρι Λάνκα και Ρουμανία το 1740, και στη Περσία το 1747.
Στον αγγλόφωνο κόσμο του 19ου αιώνα, ο Κέιρυ εγκωμιαζόταν ως ο πατέρας συγχρόνων ιεραποστολών. Εκείνος ήξερε καλύτερα: αντλούσε την έμπνευσή του από τους Μοραβιανούς. Μέχρι το θάνατο του Ζινζεντόρφ το 1760, τουλάχιστον 226 ιεραπόστολοι είχαν αποσταλεί από αυτή τη σχετικά μικροσκοπική Χριστιανική κοινότητα.
Θα σας διηγηθώ μια ιστορία από τα πρώτα χρονικά αυτών των αξιοθαύμαστων Χριστιανών. Στις αρχές του 1745, δυο Μοραβιανοί συνελήφθησαν από Άγγλους στρατιώτες στη σημερινή πολιτεία της Νέας Υόρκης. Τότε όμως επρόκειτο για τα αμερικανικά σύνορα, μια έντονα αμφισβητούμενη περιοχή για τους Βρετανούς και τους Γάλλους που ήθελαν να κυριαρχήσουν στη Βόρειο Αμερική. Φυλακίστηκαν για 51 μέρες στο Άλμπανι με την κατηγορία ότι κατασκόπευαν για τους Γάλλους.
Τους είχαν πιάσει σε ένα μοϊκανικό χωριό στον Ποταμό Μόχωκ, όπου προσπαθούσαν να μάθουν τη τοπική γλώσσα. Όταν ο Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, ο George Clinton, τους εξέταζε, τους ρώτησε συγκεκριμένα γιατί ήθελαν να μάθουν τη γλώσσα. Ο Ντέιβιντ Ζαϊμπεργκερ, ένας από τους δυο, απάντησε ότι ήθελαν να «κηρύξουν ανάμεσα στους Ινδιάνους το ευαγγέλιο του σταυρωμένου μας Σωτήρα και να τους μιλήσουμε για τη Χάρη Του όπως την έχουμε γνωρίσει προσωπικά στις δικές μας καρδιές».
Yπό την πρόνοια του Θεού, ο Ζαϊμμπεργκερ πέρασε ολόκληρη τη ζωή του κηρύττοντας τον σταυρωμένο Σωτήρα στις γλώσσες των Oνοντάγκο, των Ιροκουά και των Ντελαουέιρ. Η ζωή του είναι καταπληκτικό πρότυπο ιεραποστολικής δραστηριότητας και πάθους.
Aναπολώντας αυτή την ιεραποστολική αφύπνιση, ο WilliamWilberforce, o μεγάλος Ευαγγελικός πολιτικός και κοινωνικός μεταρρυθμιστής, έλεγε για τους Μοραβιανούς: «Είναι μια ομάδα που ίσως ξεπέρασε όλη την ανθρωπότητα σε κατηγορηματικές αποδείξεις για την αγάπη του Χριστού και σε ένθερμο, έμπρακτο ζήλο στην υπηρεσία Του. Είναι ένας ζήλος συγκερασμένος με σύνεση, απαλυμένος από πραότητα, και υποστηριζόμενος από ένα θάρρος που κανένας κίνδυνος δεν μπορούσε να εκφοβίσει και μια ήρεμη βεβαιότητα που καμιά ταλαιπωρία δεν μπορούσε να εξαντλήσει».
- Professor Michael Haykin
EVANGELICALS NOW: MAY 2021
