O Eric Liddell είναι γνωστός για τον Ολυμπιακό αγώνα του 1924 όπως περιγράφεται στη ταινία «Οι Δρόμοι της Φωτιας» (ChariotsofFire), και την άρνησή του να τρέχει στα 100 μέτρα γιατί oι προκριματικοί αγώνες θα γίνονταν την Κυριακή, και πίστευε ότι ο Θεός δεν ήθελε να τρέχει την Ημέρα του Κυρίου. Αργότερα ο Λίντλ κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και έσπασε ένα παγκόσμιο ρεκόρ στα 400 μέτρα, παρόλο που δεν ήταν το πιο ισχυρό του άθλημα. Όσοι τον γνώριζαν μαρτυρούσαν ότι οι προσωπικές και ηθικές του πεποιθήσεις δεν προέρχονταν από μια ψυχρή, άκαμπτη θρησκευτική ευσέβεια, αλλά ήταν η έκφραση μιας θερμής, χαρούμενης αφιέρωσης στον Κύριο και Σωτήρα Του.
Ο Εric Liddle γεννήθηκε το 1902 σε μια ιεραποστολική οικογένεια στην Κίνα. Στη διάρκεια μιας άδειας, ο Ερικ εγγράφηκε σε ένα ιεροποστολικό οικοτροφείο όπου άρχισε να συμμετέχει σε αθλητικούς αγώνες. Στο Πανεπιστήμιο πήρε το B.Sc. Ήταν ένας από τους ταχύτερους δρομείς στον κόσμο και η αυξανόμενη φήμη του άνοιξε πολλές ευκαιρίες να μοιραστεί το ευαγγέλιο με ανθρώπους στην Αγγλία που δεν θα πήγαιναν στην εκκλησία.
Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την αποφοίτησή του, ο Ερικ παρέδωκε τα πάντα για τον Χριστό και γύρισε στη Κίνα ως ιεραπόστολος. Eκεί γνώρισε και παντρεύτηκε τη Florence McKenzie και ο Θεός τους χάρισε τρεις κόρες. Όταν η Ιαπωνέζικη κατοχή έκανε επικίνδυνη τη ζωή στη Κίνα, έστειλε τη γυναίκα και τις δυο κόρες τους στο Καναδά. Η Φλόρενς ήταν έγκυος τότε με το τρίτο τους παιδί που ο Ερικ δεν είδε ποτέ.
Το 1943, οι Ιάπωνες έκλεισαν όλους τους αλλοδαπούς σε ένα άθλιο στρατόπεδο, χωρίς τρεχούμενο νερό. Με τα κρεβάτια το ένα δίπλα στο άλλο, οι ασθένειες απλώνονταν γοργά, και οι τρόφιμοι έπαιρναν μόνο ένα γεύμα την ημέρα: ένα κομμάτι ψωμί κι ένα μπολ σούπας. Πολλοί από τους φυλακισμένους ήταν μελαγχολικοί. Ο Ερικ Λίντλ ήταν φως στο σκοτάδι. Άρχισε να διδάσκει τα παιδιά χημεία και οργάνωνε αθλητικά. Το 1945, αρρώστησε βαριά και μπήκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε. Εκείνο το χρόνο πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο. Ήταν 46 χρονών.
Ολόκληρο το στρατόπεδο συγκλονίστηκε από το θάνατο του άνδρα που τα παιδιά είχαν ονομάσει «Θείο Ερικ». Έξι μήνες αργότερα, οι κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο Ερικ αγωνίστηκε τον καλόν αγώνα.
Σε σύγκριση με πολλούς, η ζωή του ήταν ένα σπριντ μικρής διάρκειας, αλλά τα μάτια του ήταν καρφωμένα στον Ιησού και τον δρόμο τελείωσε. Ολόκληρη η Σκωτία πένθησε, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο άνθρωποι είχαν εμπνευστεί από τη ζωή και τη Χριστιανική του μαρτυρία.
Φαινομενικά, όλα φαίνονται τόσο τραγικά. Aλλά υπάρχει ένας άλλος τρόπος να βλέπουμε την ιστορία του Ερικ Λίντλ. Το είδαμε αυτό από πρώτο χέρι όταν περάσαμε μια αξέχαστη μέρα στο σπίτι πρώην ιεραποστόλων στη Κίνα, του Φιλ και της Μάργκαρετ Χόλντερ. Η Μάργκαρετ γεννήθηκε στη Κίνα από ιεραποστόλους γονείς. Το 1939, η 13χρονη Μάργκαρετ φυλακίστηκε από τους Ιάπωνες στο Στρατόπεδο Εγκλεισμού στο Weihsien όπου είχαν συγκεντρωθεί πολλοί αλλοδαποί από το Μπεϊτζίν. Εκεί έμενε, μακριά από τους γονείς της για 6 χρόνια.
Η Μάργκαρετ μας διηγήθηκε ιστορίες για έναν άγιο άνθρωπο που τον αποκαλούσε «Θείο Ερικ». Eκείνος έκανε μαθήματα στα παιδιά, και όλοι τον αγαπούσαν βαθιά. Στο στρατόπεδο, τα παιδιά έπαιζαν μπάσκετ, χόκεϋ και άλλα παιγνίδια, και ο Ερικ ήταν διαιτητής. Την Κυριακή δεν πήγαινε. Όταν έλειπε όμως, τα παιδιά τσακώνονταν. Τελικά, ο Ερικ αποφάσισε να κάνει το διαιτητή και τις Κυριακές. Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στη Μάργκαρετ. Κατάλαβε ότι, όταν επρόκειτο για τη δική του δόξα – για ένα χρυσό μετάλλιο - ο Λίντλ θα θυσίαζε τα πάντα, αλλά όταν ήταν για το καλό παιδιών σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ήταν έτοιμος να κάνει το διαιτητή και τις Κυριακές – στο όνομα της χάρης!
Ένα άλλο κοριτσάκι που ήταν φυλακισμένο εκεί, περίγραψε τον Ερικ σαν «τον Ιησού με παπούτσια τρεξίματος». Εκτός από αθλήματα, ο Ερικ έμαθε τα παιδιά το αγαπημένο του ύμνο:
«Ηρέμησε, ψυχή μου, ο Κύριος είναι με το μέρος σου,
Αντεξε μ’υπομονή το σταυρό της θλίψης ή του πόνου,
Αφησε τον Θεό σου να διατάξει και να παρέχει,
Σε κάθε αλλαγή, πιστός θα παραμείνει,
Ηρέμησε, ψυχή μου, ο καλύτερος σου, ο ουράνιος Φίλος σου
Μέσα από ακανθώδεις δρόμους οδηγεί σε χαρούμενο τέλος».
Ο Δρ. David Michell, που κι αυτός ήταν τότε ένα από τα παιδιά στο στρατόπεδο, έγραψε: «Ο Eric Liddell μας μιλούσε συχνά για τον Ύμνο της Αγάπης και την επί του Όρους Ομιλία. Αυτά τα κείμενα από τη Καινή Διαθήκη περιγράφουν ξεκάθαρα το μυστικό της αλτρουϊστικής και ταπεινής ζωής του.
«Βοηθούσε πολλούς ανθρώπους με μαθήματα και φρόντιζε ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους, τους αδύναμους και τους ασθενείς, που υπέφεραν πολύ από τις συνθήκες στο στρατόπεδο. Πάντα συμμετείχε στις Χριστιανικές συνάξεις που ήταν μέρος της ζωής του στρατοπέδου. Παρόλη τη βρωμιά των ανοικτών βόθρων, τους αρουραίους, τις μύγες και τις ασθένειες στο συνωστισμένο στρατόπεδο, η ζωή ακολουθούσε μια κανονική ρουτίνα, αν και χωρίς τη εύθυμη και πιστή υποστήριξη του Ερικ Λίντλ, πολλοί άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα.
«Κανένας από μας δε θα ξεχάσει αυτόν τον άνθρωπο που πάντα έβαζε τον Θεό στην πρώτη θέση και του οποίου η ταπεινή ζωή του ήταν συνδυασμός δυναμικού Χριστιανισμού και ακτινοβόλου αγιασμού.
«Τι ήταν το μυστικό του; Αφιέρωνε άνευ όρων τη ζωή του στον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο. Αυτή η φιλία ήταν το παν γι’ αυτόν. Με το φως που τρεμόσβηνε μιας λάμπας με φυστικέλαιο, νωρίς κάθε πρωί μαζί με ένα φίλο, στον άβολο, στρυμωγμένο κοιτώνα, μελετούσαν το λόγο του Θεού και μιλούσαν με τον Θεό για μια ώρα κάθε μέρα.»
Ένας Λουθηριανός ιεραπόστολος, φυλακισμένος μαζί του, γράφει: «Ο Ερικ μιλούσε με χαριτωμένη Σκωτσέζικη προφορά. Για μένα περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο που είχα γνωρίσει, ήταν η προσωποποίηση της χαρούμενης Χριστιανικής ζωής. Είχε ζωηρό χιούμορ και ήταν ευχάριστος. Η φωνή του δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά του άρεσε να ψάλλει, ειδικά τους παλιούς ύμνους της πίστης. Ρήτορας δεν ήταν, αλλά κάρφωνε τους ακροατές του μ’ αυτά τα καθαρά καταγάλανα μάτια του που πάντα πεταρίζανε.
Αν και είχε γίνει «θείος» και πατρική φιγούρα για πολλά παιδιά, ο Ερικ Λίντλ δεν είδε ξανά τη γυναίκα του και τα παιδιά του σ’ αυτό τον κόσμο. Αφού έγραψε ένα γράμμα στη Φλόρενς από το κρεβάτι του στο νοσοκομείο, είπε στο φίλο και συνεργάτη του «Χρειάζεται πλήρης αφιέρωση» και γλίστρησε σε κώμα. Yπέφερε από όγκο στον εγκέφαλο, και πέθανε το 1945.
Πνιγμένη από δάκρυα, η Μάργκαρετ Χόλντερ μας είπε, «Ήταν μια παγωμένη μέρα του Φεβρουαρίου όταν έφυγε ο Θείος Ερικ. Το στρατόπεδο πένθησε. Όταν 5 μήνες αργότερα τα παιδιά σώθηκαν από Αμερικάνους αλεξιπτωτιστές, πολλές απ’ τις ιστορίες τους ήταν για το Θείο Ερικ. Για πολλά χρόνια - σχεδόν μέχρι το τέλος του πολέμου – ο Θεός τον χρησιμοποίησε ως σωσίβιο για εκατοντάδες παιδιά, ανάμεσά τους και τη Μάργκαρετ Χόλντερ.
Οι κόρες του κατάλαβαν το θείο σκοπό πίσω από τη θλίψη και τις ταλαιπωρίες του. Άγγιξε πολλές ζωές εκεί στη Κίνα. «Όλα συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό».
Ο δρ. Νόρμαν Κλιφ που ήταν φυλακισμένος μαζί με τον Ερικ, θυμάται: «Ο Ερικ έλεγε: "Οταν μιλάτε για μένα, δίνε τη δόξα στον Κύριό μου, Ιησού Χριστό". Ήθελε πάντα να βλέπουμε τον Χριστό που υπηρετούσε».
- Randy Alcorn
