Αbraham Booth
Toν τελευταίο καιρό, σκεφτόμουνα τη σπουδαιότητα ενός ονόματος που ήταν γνωστό ανάμεσα στους Βρετανούς Ευαγγελικούς τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα, αλλά σήμερα έχει ως επί το πλείστον ξεχαστεί. Μιλάω για το όνομα του Αbraham Booth (1734-1806).
Γιος ενός αγρότη στο Nottinghamshire, o Mπουθ έγινε υφαντής καλτσών όταν ήταν έφηβος. Δεν είχε τυπική εκπαίδευση και αναγκάστηκε να μάθει γράμματα μόνος του.
..................................................................................................................................
Διακονούσε μια μικρή Βαπτιστική Εκκλησία στη LittlePrescotStreet σε εύπορη συνοικία του Ανατολικού Λονδίνου όπου έμεναν έμποροι και επαγγελματίες. Η διακονία του ήταν μια πρόκληση για έναν άνδρα με περιορισμένeς εκπαιδευτικές ευκαιρίες. Ο Μπουθ όμως στάθηκε με το παραπάνω στο ύψος της πρόκλησης, μαθαίνοντας ελληνικά, λατινικά και γαλλικά.
Στη Little Prescot Street, o Μπουθ κήρυξε ένα από τα πιο δυναμικά του κηρύγματα εναντίον του δουλεμπορίου. Αυτό το κήρυγμα έμεινε χαραγμένο στις μνήμες αδελφών ως κήρυγμα-κλειδί στον αγώνα για την κατάργηση της δουλείας και του δουλεμπορίου. Ο Thomas Clarkson, γνωστός υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, το θεωρούσε ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα στα πρώτα στάδια του κινήματος κατά της σκλαβιάς.
Μέχρι το θάνατό του το 1806, ο Μπουθ ήταν ένας από τους πιο έμπιστους συμβούλους σ’ εκείνη την συγκεκριμένη εκκλησία. Η αδελφότητα τον λάτρευε κυριολεκτικά για την «ακηλίδωτη αγνότητα και καλοσύνη». Ένας αδελφός έγραψε συγκινητικά στο βιβλίο της εκκλησίας μετά το θάνατό του, «Δεν ζητούσε τα δικά μας, αλλά εμάς».
Πρόσφατα, ένας φίλος μου έφερε το αντίγραφο ενός γράμματός του. Σημείωμα ήταν, αλλά η παραλήπτρια το κράτησε δεκαετίες. Ο Μπουθ το έγραψε στις 26 Αυγούστου, πέντε μήνες πριν πεθάνει, σε μια αδελφή της εκκλησίας. Φαίνεται ότι της είχε μιλήσει λίγο απότομα την προηγούμενη μέρα.
«Εν Χριστώ αδελφή μου,
Με την πρώτη ευκαιρία γράφω να σου πω ότι δεν σου μίλησα ευγενικά χτες. Καθώς το σκέφτομαι, καταδικάζω τη συμπεριφορά μου. Ζητάω συγγνώμη. Μακάρι να είχα την πραότητα και την ευγένεια του Χριστού! Αλλά καθώς σκοπεύω να περάσω να σε δω σύντομα, κλείνω,
Ο ανάξιος ποιμένας σου,
AbrahamBooth»
To 1805 η 26η Aυγούστου ήταν Δευτέρα, και έτσι την ημέρα του Κυρίου ο Μπουθ αμάρτησε όταν μίλησε με την αδελφή. Ήταν ώριμος Χριστιανός, κι όμως, όπως βλέπουμε απ’ αυτό το σημείωμα, είχε έντονη την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ποτέ στιγμή στη ζωή του πιστού όπου δεν χρειάζεται τη χάρη και τη πραότητα.
- Μichael Haykin
ΕVANGELICALS NOW: APRIL 2021
