ΠΟΙΗΣΗ

 

               O Χριστός

Όνειρο νύχτας που σβύνει πρωί

Θύμησες, μνήμες σαν βρύσης σιγή

Ποιος να μου το'λεγε – χώμα εγώ -

Πως θ' αποχτούσα αδελφό το Χριστό.

                      ~.~

 Από της κόλασης τέτοια φωτιά

- Δίκαιη κρίση για μια αποκοτιά -

Κάποιος θα μ' έμπαζε σ' άνοιξης φως

Κάποτε θα' μαι, “καθώς” ο Χριστός.

                     ~.~

 Τις αλυσίδες  εις το Γολγοθά

Εκαψε μ' Αίμα Σταυρού σαν φωτιά.

Τώρα πατρίδα για με ο ουρανός.

Δίπλα μου θα' ναι, στο Δείπνο, ο Χριστός.

                                        ΣΙΠ

                               Νοέμβρης 2009