Oυκρανία
Το όνομά μου είναι Νταϊάνα, κατάγομαι από το Κίεβο. Σήμερα είναι η 26η μέρα του Πολέμου. Θυμάμαι την 24η Φεβρουαρίου, όταν η φίλη μου τηλεφώνησε νωρίς το πρωί και μου είπε ότι πρέπει να φύγουμε. Ένοιωθα πόνο. Δεν συμφωνούσα μαζί της. Όταν πήγα στο διαμέρισμά της, ήξερα ήδη πως δεν θα πήγαινα πουθενά. Δεν πειράζει ότι και να μου συμβεί, αυτό που έχει σημασία είναι ότι εμπιστεύομαι τον Θεό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είναι σοφή η απόφασή μου, αλλά θα του πω ότι δεν είναι η δική μου σοφία. Είναι η πίστη μου. Όταν ένας συνεργάτης μου μού είπε αργότερα, «Σκέφτομαι να πάω στο Τσερνόμπιλ σ’ ένα ασφαλές μέρος». Γέλασα μέσα μου. Πού να βρούμε ασφαλές μέρος, τη στιγμή που ολόκληρη η Ουκρανία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε για μένα ασφαλές μέρος, μόνο στην απόφασή μου να υπηρετήσω τον Θεό, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Tότε είπα, «Θα μείνω γιατί δεν θέλω να φύγω». Πριν από τη ρωσική εισβολή, είχε ήδη αποφασίσει ότι oτιδήποτε και να συνέβαινε, θα έμενα στη βάση της YWAM, θα σταματούσα τη δουλειά μου και θα υπηρετούσα ως εθελόντρια. Δεν ήθελα να χάσω μια τέτοια ευκαιρία, γιατί για μένα θα σήμαινε όχι μόνο μια ήττα, αλλά και απογοητεύσεις. Το 2014, έφυγα αφήνοντας ό,τι αγαπούσα πιο πολύ και ένοιωθα ότι αν το ξανάκανα κάτι τέτοιο, θα άφηνα τις ευλογίες και τα δώρα που ο Θεός ήθελε να μου δώσει σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες. Tότε κατάλαβα ότι έπαιρνα αποφάσεις να περπατάω στο στενό μονοπάτι που οδηγεί στη ζωή, γιατί αυτό ακριβώς μου έλειπε. Σήμερα δεν μπορώ να κάνω όπως έκανα παλιά. Νοιώθω το χέρι του Θεού να με περιορίζει, επειδή η εγωϊστική μου φύση φανερώνεται από την κρίση του Θεού! Αρχίζω να σκέφτομαι τους άλλους, να βρίσκω τρόπους να αγαπώ, να υπηρετώ, να βοηθώ, να φροντίζω. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να δεχόμαστε με χαρά καινούργιους περιορισμούς από τον Θεό και να Τον αφήνουμε να φανερώνει τον Εαυτό Του. Δεν έχουμε πια δικαιώματα στη γη και όταν λέμε «Ναι» στον Θεό παίρνουμε τα δικαιώματα του Ουρανού. Μια μέρα στο σχολείο ένας καθηγητής μας είπε, «Γράψτε τα δικαιώματά σας σ’ ένα κομμάτι χαρτί». Άρχισα επιμελώς να γράφω και ο καθηγητής περίμενε υπομονετικά ενώ γράφαμε αυτές τις ανοησίες. Όταν τελειώσαμε, μας είπε, «Σβήστε τα όλα, το μόνο δικαίωμά σας είναι να πεθάνετε για τον Ιησού». Νόμιζα τότε ότι ο καθηγητής ήταν πολύ δραματικός αλλά σήμερα καταλαβαίνω. Εκείνος έμεινε κοντά μας στην Ουκρανία. Η γυναίκα του είναι η καλύτερη μου φίλη και έχει καρδιά για το λαό της Ουκρανίας. Μη νομίζετε ότι έχετε δικαιώματα. Δεν έχετε. Ο Χριστός μας αγάπησε και έδωκε τον Εαυτό Του για μας για να ανταποκριθούμε ένας-ένας σ’ Αυτόν σήμερα.
- Diana, Oυκρανία
