Νεπάλ
Ο Σαρβατζίτ αποφοίτησε από μια θεολογική σχολή στη Βόρειο Ινδία το 2010 και γύρισε στο Νεπάλ για να εργάζεται δίπλα στον πατέρα του. Έχει μεγάλο πόθο να δει τους Νεπαλέζους πιστούς να αυξάνονται στην κατανόηση του λόγου του Θεού. Προσευχηθείτε γι’ αυτόν καθώς υπηρετεί την εκκλησία στο Νεπάλ.
Η ομολογία του
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια Βουδιστική οικογένεια. Κι όμως δεν ήξερα τίποτα για το Βουδισμό. Ποτέ δεν επισκέφθηκα κανένα μοναστήρι, και ποτέ δεν προσκύνησα τον Βούδα. Απλά ήξερα ότι ήμουν Βουδιστής. Με το πέρασμα του χρόνου, ο πατέρας μου δέχθηκε τον Χριστό σαν προσωπικό του Σωτήρα. Πήγαινε σ’ όλες τις συνάξεις της εκκλησίας. Πάντα μας ενθάρρυνε να πηγαίνουμε μαζί του. Μερικές φορές πήγαινα γιατί φοβόμουνα τον πατέρα μου. Ήμουν τότε 15 με 16 χρονών. Καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να πηγαίνω πιο συχνά στην εκκλησία. Ήταν για μένα κάτι τυπικό. Πήγαινα στον όμιλο νεολαίας και άλλες δραστηριότητες της εκκλησίας αλλά δεν είχα αναγεννηθεί. Δεν είχα γνωρίσει την αγάπη του Χριστού. Νόμιζα ότι ο Χριστιανισμός ήταν απλά μια παράδοση.
Όταν ήμουν στην τελευταία τάξη στο σχολείο, είχα καλούς φίλους και μ΄ άρεσε να περνώ τον καιρό μου μαζί τους. Περνούσα περισσότερο καιρό μ’ αυτούς απ’ ό,τι με την οικογένεια μου ή σε επικοινωνία με τον Θεό. Τον Ιούλιο του 2001, πέθανε η μητέρα μου από καρκίνο. Η ζωή μου άρχισε σιγά σιγά να στρέφεται προς τον Θεό. Υπέφερα πολύ εκείνο το καιρό. Εργαζόμουνα σκληρά για να ζήσω και να βοηθήσω την οικογένειά μου. Ο πατέρας έφυγε από το σπίτι για να διακονήσει το ευαγγέλιο. Πήγαινε σε μακρινά μέρη. Oλα εξαρτώνταν από μένα. Tα αδέλφια μου δεν έπαιρναν στα σοβαρά την ταλαιπωρία της οικογένειάς μας. Αργά και σταθερά, οι δοκιμασίες με έφερναν πιο κοντά στον Θεό. Όταν έρχονταν οι δυσκολίες και τα βάσανα, ζητούσα από τον Θεό το έλεος και τη χάρη Του στη ζωή μου. Άρχισα να εξαρτώμαι περισσότερο απ’ Αυτόν. Μέρα με την ημέρα γινόμουν πιο δυνατός εν Κυρίω. Με ενθάρρυνε το εδάφιο: «Γυμνός βγήκα από την κοιλιά της μητέρας μου, και γυμνός θα επιστρέψω εκεί. Ο Κύριος έδωσε και ο Κύριος αφαίρεσε. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου» (Ιωβ 1:21). Και το Ιωβ 2:10: «Τα αγαθά μονάχα θα δεχθούμε από τον Θεό, και τα κακά δεν θα τα δεχθούμε;» Αυτά τα εδάφια με έμαθαν να εμπιστεύομαι τον Θεό. Ήξερα ότι ο Χριστός πέθανε για τους αμαρτωλούς, αλλά αυτή η εμπειρία που περνούσα με βοήθησε να καταλάβω το πραγματικό σκοπό της ζωής μου. Ήταν για μένα η αργή διαδικασία της επιστροφής στη ζωή μου.
Όταν παραδόθηκα στον Θεό, εξαρτιόμουν περισσότερο απ’ Αυτόν. Προσπαθούσα να ζήσω μια αφιερωμένη ζωή. Αν και είχα δεχθεί τον Χριστό στη ζωή μου, αγωνιζόμουν με πειρασμούς και δοκιμασίες. Έπεφτα ξανά και ξανά, αλλά ο Θεός με τον άγιο λόγο Του με σήκωνε, οδηγώντας με και αγιάζοντάς με με το Άγιο Πνεύμα Του. Αυξανόμουνα κάθε μέρα με καρδιά γεμάτη μετάνοια. Ο πατέρας μου μού πρότεινε να κάνω Βιβλικές σπουδές. Ήθελα να εμβαθύνω στα πράγματα του Θεού και να υπηρετήσω το λαό Του. Το 2006, πήγα σε μια Θεολογική Σχολή και πήρα το δίπλωμά μου το 2010. Ο Θεός μου χάρισε το Άγιο Πνεύμα για να υπηρετήσω αμέσως μετά τις θεολογικές σπουδές μου. Τώρα υπηρετώ δίπλα στον πατέρα μου. Διακονώ τους νέους και κηρύττω και διδάσκω την αδελφότητα.
