"Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων, λέγοντας: Να κρίνετε κρίση αλήθειας, και να κάνετε έλεος και οικτιρμό, κάθε ένας στον αδελφό του• και μη καταδυναστεύετε τη χήρα, και τον ορφανό, και τον ξένο, και τον πένητα• και κανένας από σας ας μη σκέφτεται κακό μέσα στην καρδιά του ενάντια στον αδελφό του". (Ζαχ 7: 9-10)
Είναι εύκολο να λες ότι έχεις συμπόνια, αλλά είναι πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις πράξη. Μέχρι το πραξικόπημα της 1ης Φεβρουαρίου 2021, πολλοί άνθρωποι στη Μιανμάρ είχαν ελάχιστη πείρα από τις διαμάχες που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία 70 χρόνια. Ξέραμε για τις διαμάχες αυτές, αλλά δεν είχαμε κατανοήσει την σημασία τους. Οι εθνικές μειονότητες μέσα στην Μιανμάρ δεν είχαν αυτήν την τύχη. Οι ταλαιπωρίες που υπέστησαν δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια.
Χωριά έχουν καταστραφεί, άνθρωποι κατακρεουργήθηκαν και οι επιζήσαντες έχουν οδηγηθεί στα κάτεργα ή έχουν επιστρατευτεί. Πολλοί βρέθηκαν ανάμεσα σε αντίπαλες ένοπλες παρατάξεις και ο κύριος υπαίτιος είναι ο στρατός της Μιανμάρ. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από αυτές τις συγκρούσεις, την ώρα που στη Μιανμάρ υποτίθεται ότι κυριαρχεί η δημοκρατία και η ελευθερία. Ανάμεσα στα εκατομμύρια βρίσκονται περισσότεροι από 700.000 Ροχίνγκια που εκτοπίστηκαν με τη βία στις επιχειρήσεις εκκαθάρισης του στρατού. Τώρα είναι πρόσφυγες στην Ταϊλάνδη, το Μπαγκλαντές, την Ινδία, την Κίνα και άλλες γειτονικές χώρες.
Πρέπει να ομολογήσουμε κάτι: δεν έχουμε δείξει αρκετό ενδιαφέρον για την ταλαιπωρία των συμπολιτών μας μέσα στην Μιανμάρ. Από τότε που ο στρατός κατέλαβε την εξουσία, όλοι είδαμε την κτηνωδία του, καθώς έχουμε ζήσει σκληρές καταστολές ειρηνικών διαδηλώσεων σ’ όλη τη χώρα.
Όταν μετά το πραξικόπημα, οι πολίτες της Μιανμάρ ζήτησαν βοήθεια από τα Ηνωμένα Έθνη κάτι που θα οδηγούσε σε σοβαρό διεθνές επεισόδιο, ένας από τους εθνικούς ηγέτες ρώτησε, για ποιο λόγο ο λαός της Μιανμάρ ζητάει βοήθεια τώρα, ενώ η κακομεταχείριση συμβαίνει για χρόνια. Μήπως όταν υποφέρουν οι άνθρωποι στις πόλεις είναι πιο σημαντικό απ’ όταν υποφέρουν οι άνθρωποι στην επαρχία;
Όταν ολόκληρα χωριά Ροχίνγκια κάηκαν, χιλιάδες κάτοικοι δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και εκτοπίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι προς το Μπαγλαντές, πολλοί από μας πιστέψαμε την προπαγάνδα του στρατού και όχι τις κραυγές για βοήθεια. Χάρηκα ιδιαίτερα τελευταία όταν είδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκατοντάδες σχόλια από πολίτες της Μιανμαρ στα οποία ζητούν συγνώμη από τους Ροχίνγκια αδερφούς και αδερφές μας για το γεγονός ότι δεν τους υποστηρίξαμε όταν δέχθηκαν επίθεση από το στρατό. Πλέον βλέπουμε μια θαυμάσια κινητοποίηση, καθώς χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης στέλνονται προς άλλες εθνικές ομάδες που υπέφεραν και εκτοπίστηκαν από το στρατό. Για πρώτη φορά βλέπουμε κάτι τέτοιο.
Είμαι πολύ περήφανος που η συμπόνια προς τους συνανθρώπους μας είναι μία από τις κύριες αξίες της Ιεραποστολής για Λεπρούς (TLM) της Μιανμάρ, και προσεύχομαι αυτή η ειλικρινής και άνευ όρων συμπόνια να εξαπλωθεί στη χώρα σαν κύμα, ειδικά την περίοδο αυτή. Μακάρι όλοι μας να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Θεού πάσης παρηγορίας.
Δρ. Ζάο Μόε Αούνγκ
Διευθυντής της Ιεραποστολής για Λεπρούς στη Μιανμάρ
Μετάφραση Φ.Κ.
