O Tσαρλς Σπέρτζον
1. H διακονία του άρχισε το χρόνο που πίστεψε
Ο Σπέρτζον μεγάλωσε σε Χριστιανική οικογένεια, αλλά γνώρισε τον Χριστό ως προσωπικό του Σωτήρα το 1850, σε ηλικία 15 χρόνων. Μια χιονοθύελλα τον ανάγκασε να ζητήσει καταφύγιο σε μια μικρή Μεθοδιστική Εκκλησία στο Κόλτσεστερ. Μετά από περίπου 10 λεπτά, καθώς ήταν μόνο 12 με 15 άτομα στην εκκλησία, ο κήρυκας κάρφωσε τα μάτια του στο Σπέρτζον και του μίλησε απευθείας:
«Νεαρέ, φαίνεσαι πολύ δυστυχισμένος.» Τότε, σηκώνοντας τα χέρια του, φώναξε, «Νεαρέ, ατένισε στον Ιησού! Ατένισε! Ατένισε! Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι ν’ ατενίσεις και να ζήσεις. Ο Σπέρτζον θα γράψει μετά, «Ω! Ατένισα μέχρι που θάμπωσαν τα μάτια μου».
Την ίδια χρονιά, ο «Πρίγκηπας των Κηρύκων» κήρυξε για πρώτη φορά στο μικρό χωριό Τίβερσαμ.
2. Ήταν δραστήριος και είχε μεγάλη επιρροή
Ο Σπέρτζον εργαζόταν σκληρά. Κήρυττε μέχρι 13 φορές τη βδομάδα, συγκέντρωσε τη μεγαλύτερη εκκλησία της εποχής και ακουγόταν από πλήθος 23.000 ανθρώπων (χωρίς μεγάφωνο). Δημοσίευσε περίπου 18 εκατομμύρια λέξεις και στη διάρκεια της ζωής του, πούλησε πάνω από 56 εκατομύρια αντίγραφα των κηρυγμάτων του σε σχεδόν 40 γλώσσες.
3. Ήταν κήρυκας με βαθιά θεολογική σκέψη
Ενώ δεν ήταν γνωστός ως θεολόγος per se, ήταν εντούτοις ένας βαθιά θεολογικός στοχαστής, και τα κηρύγματά του ήταν πλούσια σε δόγματα και γεμάτα με τη γνώση της ιστορικής θεολογίας – ιδιαίτερα των Πουριτανών.
4. Κήρυττε το Σταυρό
H θεολογία του Σπέρτζον ήταν Χριστοκεντρική, γιατί ο Σταυρός ήταν «η ώρα» που δοξάστηκε ο Χριστός (Ιωάν. 12:23-24), εκεί που υψώθηκε και υψώνεται, το μόνο μήνυμα που μπορεί να ελευθερώσει άνδρες και γυναίκες, αιχμαλωτισμένους στην αμαρτία. Μαζί με το εδάφιο : «Ρίξτε το βλέμμα σας σε Μένα, και σωθείτε, όλα τα πέρατα της γης, επειδή Εγώ είμαι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος(Ησαΐα 45:22)», ένα από τα αγαπημένα εδάφια του Σπέρτζον ήταν το : «Και Εγώ, όταν υψωθώ από τη γη, θα τους ελκύσω όλους στον εαυτό Μου(Ιωάν. 12:32)».
Το Δείπνο του Κυρίου γινόταν κάθε Κυριακή, και συχνά είχαν την κλάση του άρτου στη διάρκεια της βδομάδας. Πίστευε ότι το κήρυγμα του Σταυρωμένου Χριστού ήταν ο μόνος λόγος που μεγάλα πλήθη ελκύονταν στην εκκλησία του για τόσα χρόνια.
«Ποιος μπορεί να αντισταθεί στη χάρη Του; Ένα βλέμμα από τα μάτια Του μας συγκλονίζει. Απεικόνισε νοερά αυτά τα μάτια γεμάτα δάκρυα για αμαρτωλούς που χάνονται. Ένα βλέμμα στο ευλογημένο πρόσωπό Του καθώς Τον μαστίγωναν και Toν έφτυναν για χάρη μας θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τα δικαιώματά Του, πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο. Κοίτα την τρυπημένη του καρδιά καθώς χύνει τη πλημμύρα της ζωής της για μας, και όλες οι διαφωνίες μας για την κυριαρχία Του αμέσως εξαφανίζονται. Toν αναγνωρίζουμε Κύριό μας γιατί βλέπουμε πόσο μας αγάπησε».
5. Ο Σκοπός της διακονίας Του ήταν η αναγέννηση
Πάντα περίμενε να βλέπει αναγέννηση όταν κήρυττε το ευαγγέλιο. Μια μέρα ένας φίλος τον πλησίασε, στενοχωρημένος γιατί σε τρεις μήνες διακονίας δεν είδε καμιά καινούργια ψυχή. Ο Σπέρτζον ρώτησε: «Περιμένεις ότι ο Κύριος θα σώσει ψυχές κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου;» Αμήχανα, ο άνδρας απάντησε, «Όχι, κύριε!»
«Λοιπόν,» είπε ο Σπέρτζον, «να ο λόγος γιατί δεν βλέπεις μεταστροφές: "Σύμφωνα με την πίστη σας ας γίνει σε σας".»
Καταλάβαινε ότι η αναγέννηση είναι έργο χάριτος – και ότι ο Κύριος κατοικεί μέσα σε όσους αναγέννησε.
6. Ήξερε πώς να χαίρεται τη ζωή.
Ο Σπέρτζον αγαπούσε τη ζωή και έβλεπε τη δημιουργία ως ευλογία του Θεού.
Για κουρασμένους εργάτες συμβούλευε:
«Μια μέρα στον καθαρό αέρα στους λόφους, ή λίγες ώρες περίπατο στη σκιερή ησυχία του δάσους θα έδιωχνε τις αράχνες από τα μυαλά δεκάδων κοπιώντων δούλων του Θεού. Λίγες ανάσες θαλασσινού αέρα, δε θα δώσουν χάρη στη ψυχή, αλλά θα δώσουν οξυγόνο στο σώμα, που είναι το επόμενο καλύτερο.»
7. O Σπέρτζον διέθετε χιούμορ
«Το χιούμορ του αδ. Σπέρτζον πάντα ξεχείλιζε,» έγραφε ο φίλος του William Williams. «Θαρρώ ότι γέλασα στην παρουσία του πιο πολύ απ’ό,τι σ’ ολόκληρη τη ζωή μου. Συχνά εξέπληττε τους ανθρώπους που περίμεναν ότι ο αφιερωμένος πάστορας θα ήταν αγέλαστος και αυστηρός.
8. Eπαιρνε στα σοβαρά τη χαρά
Ο χιούμορ του δεν ήταν ευτελές και επιπόλαιο. Γι’ αυτόν η χαρά ήταν θεολογικό θέμα, έκφραση εκείνης της ευτυχίας και ευθυμίας που βρίσκεται μόνο στον Χριστό. Αρνιόταν να παίρνει τον εαυτό του – ή άλλους αμαρτωλούς – πολύ στα σοβαρά. Πίστευε ότι το να είσαι ζωντανός εν Χριστώ σημαίνει ότι πολεμάς όχι μόνο τις αμαρτωλές συνήθειες και πράξεις, αλλά επίσης τις ιδιοσυγκρασίες της αμαρτίας: την σκυθρωπότητα, την αγνωμοσύνη, την πικρία και την απελπισία.
«Ο Χριστός θέλει οι δικοί Του να είναι ευτυχείς. Όταν είναι τέλειοι, όπως θα τους κάνει μια μέρα, θα είναι και τέλεια ευτυχείς. Ο ουρανός δεν είναι μόνο ο τόπος καθαρής αγιότητας, αλλά και ανόθευτης χαράς...και από τώρα το θέλημα του Σωτήρα μας είναι η χαρά Του να μείνει μέσα μας και η χαρά μας να είναι πλήρης».
9. Υπέφερε από κατάθλιψη
Ο Σπέρτζον ήταν γεμάτος ζωή και χαρά αλλά υπέφερε βαθιά από κατάθλιψη εξαιτίας προσωπικών τραγωδιών, αρρώστιας και στρες. Η γυναίκα του Σουζάννα, έγραψε, «Η αγωνία του αγαπημένου μου συζύγου ήταν τόσο βαθιά και βίαιη, που η λογική έδειχνε να ταλαντεύεται, και φοβόμασταν μερικές φορές ότι δεν θα μπορούσε να κηρύξει ξανά».
Ο Σπέρτζον πίστευε ότι οι Χριστιανοί εργάτες πρέπει να περιμένουν ένα βαθμό πόνου για να μοιάζουν με τον Χριστό και να διαμορφωθούν για μια διακονία συμπόνιας. Ο ίδιος ο Χριστός έπρεπε να ομοιωθεί σε όλα με τους αδύνατους πειραζόμενους αδελφούς Του, για να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται (Εβρ.2:16-18). Με τον ίδιο τρόπο ο Θεός διάλεξε αδύνατους, πονεμένους ανθρώπους για να διακονήσουν τους αδύνατους και πονεμένους.
10. Ήταν εμφατικά Χριστοκεντρικός
Ο Σπέρτζον έβλεπε τη θεολογία σαν την αστρονομία. Όπως το ηλιακό σύστημα έχει νόημα μόνο όταν ο ήλιος είναι στο κέντρο, έτσι τα συστήματα θεολογικής σκέψης είναι σωστά μόνο όταν ο Χριστός βρίσκεται στη κεντρική θέση.
«Να είσθε βέβαιοι ότι δεν μπορούμε να έχουμε δίκιο σ’ όλα τα άλλα, αν δεν σκεφτόμαστε σωστά για ΕΚΕΙΝΟΝ ... Πού είναι ο Χριστός στο θεολογικό σου σύστημα;»
Για το Σπέρτζον, ο Χριστός δεν είναι μόνο μια συνιστώσα - όσο καίρια κι αν είναι - στο σχέδιο της Σωτηρίας που εκφράζεται στο Ευαγγέλιο. Ο ίδιος ο Χριστός είναι η Αλήθεια που γνωρίζουμε, το αντικείμενο της πίστης μας, και το Φως που φωτίζει κάθε μέρος ενός αληθινού θεολογικού συστήματος. Ο Σπέρτζον έγραψε: «Ο ίδιος είναι o Ιατρός και το Δόγμα, Αυτός που αποκαλύπτει και η Αποκάλυψη, o Διαφωτιστής και το Φως των ανθρώπων. Υψώνεται σε κάθε λόγο αλήθειας, γιατί Εκείνος είναι το σύνολο και η ουσία της. Κάθεται πάνω από το ευαγγέλιο, σαν Πρίγκηπας στο δικό Του θρόνο. Το δόγμα είναι πιο πολύτιμο όταν το βλέπουμε να στάζει από τα χείλη Του και να ενσαρκώνεται στο Πρόσωπό Του. Τα κηρύγματα έχουν αξία εφόσον μιλάνε γι’ Αυτόν και δείχνουν Αυτόν».
Μichael Reeves
