«Διάβαζα την ιστορία μιας Αγγλορωσίδας. Ο άνδρας της, ένας καλός, γενναίος γιατρός είχε εκτελεσθεί από το Κομμουνιστό καθεστώς. Εργάστηκε σκληρά για να εκπαιδεύσει τα δυο παιδιά της. Υπέφερε πολύ, αλλά ποτέ δεν έδινε πολλή σημασία σ’ αυτό. Πάντα μιλούσε για τα προβλήματα των άλλων.
Mας διηγείται μια ιστορία: το Σάββατο μιας Μεγάλης Βδομάδας, δυο Χριστιανές γυναίκες έπρεπε να ανακριθούν από τους Κομμουνιστές στη φυλακή. Οι φύλακες τις έφεραν, και καθώς περπατούσαν στους υγρούς, μισοσκότεινους, ατέλειωτους διαδρόμους, η νεώτερη από τις δυο θυμήθηκε ποια μέρα ήταν, και πριν μπορούσαν να τη σταματήσουν, ξαφνικά φώναξε με χαρούμενη, άφοβη φωνή, «Χριστός Ανέστη!» Από τις κλειδωμένες πόρτες στις δυο πλευρές του σκοτεινού διαδρόμους, ήρθαν οι πνιχτές απαντήσεις των φυλακισμένων, «Αληθώς Ανέστη!» Η νεαρή κοπέλα κλείστηκε σε απομόνωση ύστερα απ’αυτό. Ισώς αργότερα εκτελέσθηκε, κανένας δεν ξέρει. Αλλά σίγουρα το θάρρος της έφερε ενθάρρυνση σε άλλους.
«Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού,» «Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, όστις και μειστεύει υπέρ ημών;» (Ρωμ.8:35,34)».
Amy Carmichael
