Μου έστειλε αυτό το κείμενο μια αγαπητή Αμερικανίδα φίλη μου και με παρακάλεσε να το μοιραστώ
Ένας κύριος από το Norfolk, Βιρτζίνια, μοιράστηκε αυτό το μήνυμα με τους ακροατές ενός τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού, δυο χρόνια μετά τη τραγωδία της 11 Σεπτεμβρίου, 2001.
Το όνομά του ήταν Robert Matthews. Eγραψε τα εξής:
«Λίγες βδομάδες πριν από τις 11 Σεπτεμβρίου, η γυναίκα μου έμαθε ότι είναι έγκυος και περιμένουμε το πρώτο μας παιδί. Σχεδίαζε να ταξιδέψει στη Καλιφόρνια για να επισκεφθεί την αδελφή της. Στο δρόμο προς το αεροδρόμιο προσευχηθήκαμε ότι ο Θεός θα της έδινε καλό ταξίδι. Λίγο μετά το «αμήν», ακούσαμε ένα δυνατό θόρυβο και το αυτοκίνητο σείστηκε έντονα. Είχε σκάσει το λάστιχο. Αντικατέστησα το λάστιχο όσο πιο γρήγορα μπορούσα, αλλά χάσαμε το αεροπλάνο. Στενοχωρηθήκαμε και γυρίσαμε σπίτι.
Tηλεφώνησε ο πατέρας μου που ήταν συνταξιούχος πυροσβέστης στη Νέα Υόρκη. Ρώτησε τον αριθμό πτήσης της γυναίκας μου. Του είπα ότι δε προλάβαμε το αεροπλάνο.
Ο πατέρας μου μού είπε ότι το αεροπλάνο ήταν εκείνο που συνετρίβη στο δυτικό πύργο. Έμεινα άναυδος. Ο πατέρας μου είχε κι άλλα νέα. Θα πήγαινε να βοηθήσει. «Δεν μπορώ να κάθομαι άπραγος. Πρέπει κάτι να κάνω».
Ανησυχούσα για την ασφάλειά του, αλλά περισσότερο γιατί δεν είχε ποτέ παραδώσει τη ζωή του στον Χριστό. Ύστερα από μια σύντομη συζήτηση, κατάλαβα ότι είχε πάρει απόφαση. Πριν κλείσει το τηλέφωνο, μου είπε, "Πρόσεξε το εγγονάκι μου". Ήταν οι τελευταίες λέξεις που άκουσα να λέει ο πατέρας μου. Πέθανε στη προσπάθεια διάσωσης.
Η χαρά μου που ο Θεός απάντησε γρήγορα στην προσευχή μου για τη γυναίκα μου έγινε θυμός. Ήμουν θυμωμένος με τον Θεό, τον πατέρα μου, τον εαυτό μου. Για σχεδόν δυο χρόνια κατηγορούσα τον Θεό που μου πήρε τον πατέρα. Ο γιος μου δε θα γνώριζε ποτέ το παππού του, ο πατέρας μου δεν είχε δεχθεί τον Χριστό, και δεν τον είχα αποχαιρετήσει.
Tότε κάτι συνέβη. Πριν περίπου 2 μήνες, καθόμουν σπίτι με τη γυναίκα και το γιό μου, όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα. Άνοιξα την πόρτα και είδα ένα ζεύγος με παιδάκι.
Ο άνδρας με κοίταξε και ρώτησε αν το όνομα του πατέρα μου ήταν Τζέικ Μάθιους. Του είπα πως ήταν, και έσφιξε το χέρι μου.
- Δεν γνώρισα ποτέ τον πατέρα σας, αλλά είναι τιμή μου να γνωρίσω το γιο του.
Μου εξήγησε ότι η γυναίκα του εργαζόταν στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και εγκλωβίστηκε μέσα μετά την επίθεση. Ήταν έγκυος και παγιδεύτηκε κάτω από τα συντρίμμια. Μου είπε ότι ο πατέρας μου ήταν εκείνος που βρήκε τη γυναίκα του και την απεγκλώβισε. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα καθώς σκεφτόμουνα τον πατέρα μου που έδινε τη ζωή του για να σώσει ανθρώπους. Τότε ο κύριος είπε, «Έχω και κάτι άλλο να σας πω».
Η γυναίκα του μου είπε ότι καθώς ο πατέρας μου εργαζόταν να τη ελευθερώσει, του μιλούσε και τον οδήγησε στον Χριστό. Άρχισα να κλαίω.
Τώρα ξέρω ότι όταν, διαμέσου της Χάρης, πάω στον ουρανό, ο πατέρας μου θα στέκεται εκεί να με καλωσορίσει.
Όταν γεννήθηκε το μωρό του ζεύγους, το ονόμασαν Jacob Matthew προς τιμήν του ανθρώπου που έδωσε τη ζωή του για να ζήσει μια μητέρα και ένα μωρό.
O Θεός δεν καλεί εκείνους που έχουν προσόντα, δίνει προσόντα σ’ εκείνους που καλεί.
