ΝΙΓΗΡΙΑ
Oταν η Κλαιρ Μακίον (Claire McKeown) γύρισε στη Νιγηρία το Μάη, δεν φανταζόταν ότι θα της έκαναν τέτοια θερμή υποδοχή τα πεινασμένα και παραμελημένα αγόρια του δρόμου που τώρα βρίσκουν αιώνια ελπίδα στο Ορφανοτροφείο Gidan Bege στο Τζος.
Πέρυσι, η Κλαιρ που την έστειλε η εκκλησία της στην Βόρeio Ιρλανδία πέρασε 9 μήνες στην περιοχή για ένα ιεραποστολικό πρόγραμμα της SIM, και γύρισε φέτος για να φροντίσει τους καλοκαιρινούς ειδικευόμενους φοιτητές.
«Δεν ήταν θέση με πλήρη απασχόληση, αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ με μερικές από τις διακονίες στις οποίες συμμετείχα πέρυσι – και το πιο σημαντικό να εργαστώ με τα παιδιά του δρόμου και τα παιδiά στο Ορφανοτροφείο Gidan Bege.
«Ήταν πολύ συγκινητικό όταν έφτασα στο Ορφανοτροφείο Gidan Bege. Δεκαπέντε αγόρια ήρθαν τρέχοντας να με αγκαλιάσουν, φωνάζοντας: «Η Θεία Κλαιρ γύρισε...η Θεία Κλαιρ γύρισε!» θυμάται η Κλαιρ.
Το Ορφανοτροφείο φροντίζει για τις βασικές ανάγκες των αγοριών. Τα περισσότερα είναι ορφανά, ή με ένα γονιό που ξαναπαντρεύτηκε και ο πατριός/η μητριά κακομεταχειριζόταν το παιδί.
«Κάθε Πέμπτη απόγευμα έκανα πρόγραμμα με τα παιδιά – ζωγραφική, μπαλόνια, ποδόσφαιρο κλπ. – αλλά κάθε φορά άρχιζα με μια Βιβλική ιστορία,» εξηγεί η Κλαιρ.
«Μια μέρα, διαβάσαμε για την Σταύρωση, και μετά τα παιδιά ζωγράφισαν τις εντυπώσεις τους. Δυο παιδιά ζωγράφισαν τον Ιησού που πέθαινε στο Σταυρό. Όταν τους ρώτησα γιατί είχαν ζωγραφίσει αυτό, το ένα αγόρι μου είπε ότι ήταν ενθύμιο, για να μη ξεχάσει τι είχε κάμει ο Ιησούς γι’ αυτόν».
Προσθέτει: «Τα παιδιά μαθαίνουν για τον Ιησού και τι έκαμε για μας. Μερικά είναι πολύ μικρά, αλλά κάνουν ωραίες προσευχές που βγαίνουν από τις καρδιές τους. Ήταν για μένα μια εμπειρία που άλλαξε τη ζωή μου. Μου λείπουν πολύ τα ορφανά μου».
Τις Τρίτες το απόγευμα, πλησιάζαμε τα αγόρια του δρόμου. Η Κλαιρ θα πει, «Ογδόντα με εκατό παιδιά μαζεύονταν κάθε βδομάδα. «Κάθε φορά τους διαβάζαμε μια Βιβλική ιστορία. Τα παιδιά έκαναν μπάνιο, τρώγανε και τους κόβαμε τα μαλλιά.»
«Τα μάθαμε να διαβάζουν και να γράφουν, λίγα καινούργια γράμματα κάθε βδομάδα. Ήταν δύσκολο γιατί τα περισσότερα παιδιά δεν είχαν πάει ποτέ σχολείο και μερικά δεν είχαν καν κρατήσει ένα μολύβι.
Στην αρχή η συμπεριφορά τους ήταν τρομερή. Δεν ήξεραν πώς πρέπει να φερθούν, αλλά με πολλή προσευχή και υπομονή, τα περισσότερα έμαθαν να κάθονται και να παρακολουθούν τις ομιλίες.
Τους έμαθα όλο το αλφάβητο, καθώς και καινούργια παιγνίδια, τσουβαλοδρομίες, μποούλινγκ κλπ. Τι χαρά μου δίνει να βλέπω τα χαμόγελα να ανθίζουν στα προσωπάκια τους».
Η Κλαιρ έχει περιορισμένη δυνατότητα να επικοινωνεί στη γλώσσα Χάουσα, αλλά δεν αμφιβάλλει ότι ο Θεός εργάζεται στις ζωές αυτών των παιδιών.
«Προσπαθώ να δείξω στα αγόρια την αγάπη του Θεού στην πράξη και είναι καταπληκτικό να Τον βλέπω να εργάζεται διαμέσου μου,» λέει.
SERVING HIM (SIM)
