EΝΑΣ ΒΟΥΔΙΣΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΜΑΣ
-Του GlenScrivener
Στο PodcastSpeakLife (διαδικτυακή εκπομπή), ο PaulFeesey κι εγώ συζητούσαμε τα διάφορα σκάνδαλα που συγκλονίζουν τον ευαγγελικό κόσμο – κυρίως του Ravi Zacharias και του Jonathan Fletcher.
Eνώ μερικοί άνθρωποι αμφισβητούν την εστίασή μας σ’ αυτό το θέμα (τη στιγμή που έπρεπε να εμπνέουμε τον ευαγγελισμό), ένας ακροατής έκανε αντίθετες παρατηρήσεις. Γράφοντας ως Βουδιστής, είχε καυστικές επικρίσεις σχετικά με την Ευαγγελική Εκκλησία – μια κριτική που θαρρώ ότι αξίζει να την εξετάσουμε.
Πρώτα, μια παρατήρηση:
«Οι Χριστιανοί είναι απασχολημένοι, ίσως υπερβολικά, με το να φέρουν άλλες ψυχές στον Ιησού. Eίναι απίστευτο πόσο χρόνο, χρήμα, εφευρετικότητα, προσπάθεια και θυσία καταναλώνουν οι Χριστιανοί για τον προσηλυτισμό ψυχών. Προσεύχεσθε γι’ αυτό, οργανώνετε συνέδρια για το πώς να το κάνετε, το γιορτάζετε όταν πάει καλά, δεσμεύεστε να συνεχίσετε όταν δεν πάει καλά, δωρίζετε χρήματα. Ακόμα και τα πολλά αξιοθαύμαστα προγράμματα των Χριστιανών για τους ασθενείς και τους περιθωριοποιημένους συχνά κρύβουν μια ατζέντα προσηλυτισμού.»
Και ακολουθούν τα ερευνητικά ερωτήματα:
«Μήπως οι Χριστιανοί θα υφίσταντο λιγότερα σκάνδαλα αν ασχολούνταν λιγότερο με τον ευαγγελισμό και περισσότερο με τη μεταμόρφωση του δικού τους χαρακτήρα; Mήπως θα δαπανούσαν καλύτερα το χρόνο τους διδάσκοντας τους πιστούς να αναπτύξουν την αυτεπίγνωση παρά ενθαρρύνοντάς τους να ευαγγελίζονται το πλησίον τους; Eίναι άραγε δυνατό η επιτακτική ανάγκη που αισθάνονται να προσηλυτίσουν τους άλλους να είναι στην πραγματικότητα μια ύπουλη, ασυνείδητη στρατηγική αποφυγής τού να γνωρίσουν τον εαυτό τους;»
Όταν σκεφτόμαστε ότι ο Ravi Zacharias εκμεταλλευόταν την θέση του ως παγκοσμίου φήμης ευαγγελιστή για να κακοποιήσει πνευματικά και σεξουαλικά τα θύματά του, όταν θυμόμαστε ότι έλεγε στα θύματά του ότι «εκατομμύρια ψυχές» θα χάνονταν αν μαρτυρούσαν για τις αμαρτίες του, όταν βλέπουμε πόσα σκάνδαλα αποσιωπούνται, γιατί «Ο τάδε είναι καλός άνθρωπος και κάνει καλή δουλειά», το παπούτσι δείχνει να ταιριάζει – τουλάχιστον σ’ ένα βαθμό. Και τι γίνεται με όλο τον προσανατολισμό της Ευαγγελικής Χριστιανικής ζωής; Oταν όλη η εστίαση είναι στον ευαγγελισμό, ποια θέση υπάρχει για την αυτογνωσία;
Ο Βουδιστής ακροατής μας συνέχισε:
«Πώς έγιναν έτσι αυτοί οι άνδρες; Είμαι σίγουρος ότι στην αρχή ήταν αφιερωμένοι, ειλικρινείς Χριστιανοί, αλλά είμαι εξίσου σίγουρος ότι η ανάγκη να εκτελέσουν τη «Μεγάλη Εντολή» τους οδηγεί σε συμβιβασμούς, υπερβολή, ηθοποιία, και μετά τύφλωση όσον αφορά τα προσωπικά τους θέματα – τη περηφάνια, το πόθο για εξουσία, τη σεξουαλική επιθυμία κλπ. Δεν είχαν χρόνο να κοιτάζουν τον εαυτό τους﮲ ήταν πολύ απασχολημένοι με τα σχέδιά τους να σώσουν τους άλλους».
Mπορεί να αντιδράσουμε αμυντικά σε τέτοια κριτική. Άλλωστε, αν είχαμε θεραπεία για τον καρκίνο και δεν αφιερώναμε τη ζωή μας στο να την μοιραζόμαστε, η προσέγγισή μας θα ήταν ανισομερής και άστοργη. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά μήπως ο ακροατής μας έχει κάποιο δίκιο; Νομίζω πως ναι.
Νομίζω ότι έχουμε μπερδέψει αρκετά διαφορετικά στοιχεία στη θεολογία μας σχετικά με την εκκλησία, την ιεραποστολή και την Χριστιανική ζωή.
Πρώτα, οι ευαγγελιστές έχουν χωριστεί από την εκκλησία. Oλα όσα συγκέντρωσε το Εφ.4:11 – τους «ευαγγελιστές» και τη διακονία όλου του σώματος – εμείς έχουμε χωρίσει. Αποστέλλουμε τους ευαγγελιστές μόνους τους ενώ πρέπει να εφοδιάζουν τους αγίους για μια ολοκληρωμένη αποστολή που αφορά όλο το σώμα του Χριστού, όλη τη ζωή μας.
Δεύτερο, έχουμε χωρίσει τη ποίμανση από τον ευαγγελισμό, αναλογιζόμενοι ότι μπορούμε να ζητάμε χαμένα πρόβατα χωρίς να νοιαζόμαστε για την πνευματική τροφή και την προστασία του ποιμνίου.
Τρίτο, χωρίζουμε στη σκέψη μας και στην πρακτική, «η οικοδομή της εκκλησίας» από τον «ευαγγελισμό του κόσμου», ενώ στην πραγματικότητα, η Εκκλησία είναι η ευαγγελιστική στρατηγική του Θεού.
Και τέταρτο, θεωρούμε ότι η δουλειά μας είναι να «κερδίζουμε καινούργιες ψυχές», τη στιγμή που, πιο ουσιαστικά, πρέπει να «προσφέρουμε τον Χριστό».
Η Εκκλησία δεν είναι άδεια, δεν προσπαθεί να απορροφήσει τον κόσμο. Είμαστε γεμάτοι και πρέπει να ξεχειλίσουμε στους έξω. Κι όμως αν δεν καταλαβαίνουμε ότι είμαστε πλήρεις εν Χριστώ, δεν έχουμε τίποτα να προσφέρουμε. Γινόμαστε είδος «πυραμίδας» με ελάχιστα να προσφέρουμε στους καινούργιους «διανομείς».
Εκείνο που πρότεινε ο Βουδιστής ακροατής είναι κάτι που στην πραγματικότητα θα τροφοδοτήσει μια αληθινά υγιή αποστολή. Το εσωτερικό βλέμμα (και πιο σημαντικά, το βλέμμα προς τα επάνω) είναι εκείνο που θα πυρπολήσει τις καρδιές μας με μια μεταδοτική αγάπη για τον Χριστό. Εκείνος είναι το επίκεντρο, όχι ο ευαγγελισμός.
EVANGELICALS NOW: Ιούνιος 2021
