«Αγαπάτε...»

 

              «Αγαπάτε...»

 Σ’είδα που ψυχοπάλευες

            με τα θεριά τα κύματα

Και με το Χάρο χόρευες

            στης άβυσσου τα κρίματα

Πότε εις το κορφόβουνο,

            πότε στου άδη ρίζα

Αδέρφι μου ναυτόπουλο

            μα δίπλα σου δεν ήρθα.

Γιατί στη στέρια, διάβασα

            στ’άρμπουρο τη γραφή σου:

«Βοοίθια» και γέλασα

            την ανεπροκοπή σου.

Αξίζει τάχατες να ζει

            δίχως ορθογραφία...

Κι είδα τον Κύριο να μπει

            θεριό στη τρικυμία

                      ~.~

 Σε άσκωσε στους ώμους Του

            σ’απίθωσε στην άμμο

Με θώρησε αμίλητος.

            Στο τάραγμά μου πάνω

Επεσε απ’τα χέρια μου

            «Ορθογραφίας Λεξικό»

Θα’στελνα τ’απονέρια μου.

            Δε κύταξα εις το Σταυρό.

                                   ΣΙΠ

                                Δεκ. 2008