Ανάμεσα σ’ κείνους που πίστεψαν ήταν ο πατέρας του Stanley Griffin (1930-2004) που θα γράψει την οριστική αφήγηση, "Μια Ξεχασμένη Αναζωπύρωση (1992)". Aντλώντας απ’ αυτή τη περιγραφή, ας επιστρέψουμε στο 1921 για να δούμε τι έκανε τότε, ο Θεός...
Στις 7 Μαρτίου ο Douglas Brown, ποιμένας μιας Βαπτιστικής Εκκλησίας στο Λονδίνο έφτασε στην πόλη Λόεστοφτ (Lowestoft), την πιο ανατολική πόλη της Αγγλίας. Ήταν πολυσύχναστο λιμανάκι, κι όπως όλα τα μέρη, ανάρρωνε από το Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την παγκόσμια πανδημία γρίπης! Ο Μπράουν ερχόταν για να κηρύξει για 5 μέρες στην Βαπτιστική Εκκλησία London Road, όπου, για αρκετό καιρό περίπου 90 άτομα μαζεύονταν τακτικά για να προσευχηθούν ώστε να δείξει ο Θεός τη δύναμή Του στην πόλη τους. Επειδή ο Μπράουν ήταν άρρωστος, έφερε μαζί του έναν συνεργάτη μήπως δεν θα άντεχε ολόκληρη τη βδομάδα. Πού να γνώριζε ότι θα κήρυττε 370 φορές τους επόμενους 3 μήνες!
Πρωινή προσευχή, απογευματινές συμμελέτες και βραδυνό κήρυγμα άρχισαν εκείνη τη Δευτέρα, και τη Τετάρτη ο Μπράουν μίλησε για τη θεραπεία του παραλυτικού στη Βηθεσδά (Ιωάν. 5). Κλείνοντας, παρακάλεσε όποιους ήθελαν να παραδώσουν τη ζωή τους στον Χριστό, να τον δουν μετά. Καθώς η αδελφότητα έψαλλε ένα γνωστό ευαγγελιστικό ύμνο, «Ακούω την αγαπημένη φωνή Σου, που με καλεί σε Σένα, Κύριε», τόσο πολλοί άνθρωποι πήγαν να ζητήσουν βοήθεια που έπρεπε να ανοίξουν μια άλλη αίθουσα. Εκείνο το βράδυ, σχεδόν 70 άτομα, τα περισσότερα ηλικίας 15-20 ετών, έγιναν του Χριστού.
H επόμενη σύναξη έγινε στη «Βαιθήλ των Ψαράδων» όπου ο Μπράουν μίλησε από το κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο κεφ. 14. Μετά, τόσο πολλοί άνθρωποι προσπαθούσαν να πάνε μπροστά που δεν μπορούσαν να κινηθούν, και ο Μπράουν φώναξε από τον άμβωνα: «Πρέπει να έρθετε στον Χριστό παραμένοντας εκεί πού είσθε!»
Βλέποντας όλα αυτά, οι οργανωτές της εκστρατείας παρακάλεσαν τον Μπράουν να μείνει για μια δεύτερη βδομάδα, όταν οι απογευματινές συμμελέτες μετακινήθηκαν στο Christchurch. Στην πραγματικότητα αυτές οι συνάξεις συνεχίστηκαν για 3 βδομάδες, μέχρι το Πάσχα όταν ο Μπράουν κήρυξε για τη Δεύτερη Έλευση του Χριστού. Μερικές φορές παρακάλεσαν τους Χριστιανούς να φύγουν – και να προσευχηθούν – για να κάνουν χώρο για εκείνους που δεν είχαν πιστέψει ακόμα. Οι νέοι κάθισαν στο έδαφος. Πολλές ψυχές, ανάμεσά τους παιδιά και νέοι, ήρθαν στον Χριστό.
Την τελευταία βδομάδα του Μάρτη, οι συνάξεις έγιναν στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου που χώραγε 1.100 άτομα. Η αίθουσα γέμισε μια ώρα πριν αρχίσει η σύναξη με ανθρώπους να κάθονται στα περβάζια, στις σκάλες του άμβωνα, και στους διαδρόμους. Στις 2 Απριλίου, ολόκληρα πλήθη ήρθαν στο σιδηροδρομικό σταθμό για να αποχαιρετήσουν τον Μπράουν, ψάλλοντας, «Ο Θεός ας είναι μεθ’ ημών, μέχρις ου συναντηθώμεν».
Γύρισε πάλι για συνάξεις στα γύρω χωριά. Στην Εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ στο Oulton γονάτισε με τους άλλους ποιμένες για να αφιερωθούν ξανά στο Θεό με ευχαριστία για όλα όσα έγιναν. Kαι τα τρία τέταρτα της αδελφότητας γονάτισαν μαζί τους. Πραγματοποιήθηκε και μια υπαίθρια σύναξη και μια τελευταία συνάθροιση στο Ινστιτούτο του Αγίου Μιχαήλ που είχε τόσο κόσμο που πολλοί άκουγαν απ’ έξω από το κτίριο. Παρόμοιες σκηνές επαναλήφθηκαν σ’ όλη την Ανατολική Αγγλία. Mια ομάδα εργατών στο Ιpswich προσεύχονταν για αναζωπύρωση κάθε βδομάδα για ένα χρόνο και στο τέλος του Μάη κάλεσαν τον Μπράουν να μιλήσει. Πάνω από 1000 άτομα μαζεύτηκαν και πάλι εκατοντάδες ανταποκρίθηκαν στο κήρυγμα του λόγου και πολλοί νέοι ομολογούσαν την αγάπη τους για το Χριστό με δάκρυα χαράς. Η προσευχή και οι επιστροφές συνεχίζονταν όταν ο Μπράουν γύρισε στο Λονδίνο, αλλά επέστρεψε ξανά τον Ιούνιο, μιλώντας για την ανθρώπινη ευθύνη και την κυριαρχία του Θεού.
Το ίδιο μήνα, επισκέφθηκε τη Βαπτιστική Εκκλησία της Αγίας Μαρίας στο Νόριτς και στο Princes Street Congregational όπου οι νέοι προσεύχονται για τη σωτηρία των γονιών και των παππούδων τους. Στο Κέιμπριτζ 200 ψυχές σώθηκαν. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν και ο ευαγγελιστής ο Αθίγγανος Σμιθ. Tα καλοκαιρινά βράδια ήταν πιο ζεστά από ό,τι συνήθως και οι συνάξεις δεν είχαν ανακοινωθεί, και όμως οι αίθουσες ήταν ασφυχτικά γεμάτες. Το Σεπτέμβρη, ο Μπράουν γύρισε στο Λόεστοφτ για να μιλήσει στο ετήσιο συνέδριο. Όπως έγραφε μια εφημερίδα: «Ολόκληρη η Ανατολική Αγγλία(East Anglia) φλεγόταν για τον Θεό»!
Θα μπορούσε να ήταν το τέλος της ιστορίας, αν δεν ήταν η αλιεία ρέγκας ... που κι αυτή την χρησιμοποίησε ο Θεός για τη δόξα Του! Κάθε χρόνο, ξεκινώντας από την Άνοιξη, αλιευτικοί στόλοι ακολουθούσαν μεταναστευτικά κοπάδια από τις Νήσους Εβρίδες μέχρι τα Νησιά Σέτλαντ. Μετά τραβούσαν νότια, περνώντας από τα Σκωτσέζικα λιμάνια του Wick, του Frazerburgh και του Peterhead για να φτάσουν τελικά στο Great Yarmouth και το Lowestoft το φθινόπωρο. Άλλοι που δούλευαν με τα ψάρια ταξίδεψαν εκεί με το τραίνο, ανάμεσά τους και κοπέλες-ψαράδες και βαρελάδες.
Ένας τέτοιος βαρελοποιός που ήρθε στο Γιάρμαουθ εκείνο το χρόνο ήταν ο Τζοκ Τρουπ από το Ούικ. Ήταν και κήρυκας. Οι εργάτες συχνά σπαταλούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους στη πλατεία του Γιάρμαουθ, όπου στις 9 το βράδυ στις 15 Οκτωβρίου, ο Τρουπ οργάνωσε μια υπαίθρια σύναξη, κηρύττοντας από τον Ησαῒα 63 για τον Σωτήρα της υπόσχεσης. Ξαφνικά άξεστοι, τραχείς ψαράδες πέφτανε στα γόνατα, ελεγχόμενοι περί αμαρτίας, ζητώντας από τον Θεό να τους συγχωρέσει. Ένας αυτόπτης μάρτυρας είπε ότι έμοιαζε με πεδίο μάχης. Για ένα μήνα συνέχιζαν οι επιστροφές. Ο Μπράουν γύρισε στο Γιάρμαουθ το Νοέμβρη και μαζί με το Τρουπ οργάνωναν συνάξεις στη Μεθοδιστική Εκκλησία και στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
Μια μέρα, ο Τρουπ πίστευε ότι ο Θεός τον καλούσε στο Φρέιζερμπορο. Σταμάτησε να φτιάχνει βαρέλια και ταξίδεψε εκεί ως ευαγγελιστής. Κήρυξε στη πλατεία και "έπεσε δύναμη Θεού" στο πλήθος. Και πράγματι, βρήκε μια Βαπτιστική Εκκλησία που μόλις είχε στείλει μήνυμα να τον καλέσει. Οργανώθηκαν συνάξεις και η αναζωπύρωση απλώθηκε στη ΒΑ Σκωτία καθώς ταξίδευε από πόλη σε πόλη. Στο μεταξύ, οι συνάξεις με τον Μπράουν και άλλους συνεχίζονταν στη Γιάρμαουθ όπου οι άνθρωποι περπατούσαν μέσα σε χιονοθύελλες τον Νοέμβρη για να τις παρακολουθήσουν. Συχνά έμεναν μέχρι αργά τη νύχτα.
Όταν έφυγαν τα σκωτσέζικα πλοία, έχοντας πιάσει πολύ λίγα ψάρια, οι εργάτες πήραν τη καινούργια τους πίστη στoυς λιμένες βάσης τους όπου πολλοί άλλοι σώθηκαν. Για αρκετά χρόνια, κάθε φορά που τα σκωτσέζικα πλοία επέστρεφαν στην Ανατολική Αγγλία, επακολουθούσαν μικρές αναζωπυρώσεις. Πρέπει να αναφερθεί ότι είχε γίνει επίσης αναζωπύρωση στη Βόρειο Ιρλανδία διαμέσου της διακονίας του W.P. Nicholson.
O Θεός είχε υποκινήσει τους δικούς Του να προσεύχονται και να παραδίνουν τους εαυτούς τους σ’ Εκείνον –συμπεριλαμβανομένων και των κύριων κηρύκων – και έδειξε τη δύναμή Του, ελέγχοντας και αναγεννώντας πολλούς αμαρτωλούς την ίδια στιγμή. Το κίνημα χαρακτηριζόταν από ένα σαφές ευαγγελικό κήρυγμα, αλλαγμένες ζωές, αποκατεστημένες σχέσεις και χαρούμενες μαρτυρίες. Kαι επιπλέον oι επιπτώσεις διάρκεσαν και είχαν ως αποτέλεσμα πιο ειρηνικές κοινότητες και περισσότερη Χριστιανική υπηρεσία.
Είναι καλό να «θυμόμαστε τα έργα του Κυρίου» (Ψαλμ.77:11), αλλά μακάρι αυτή η εκατονταετηρίδα να μας κάνει να κράζουμε περισσότερο: "Δεν θα μας ζωογονήσεις ξανά για να ευφραίνεται ο λαός Σου σε Σένα;"» (Ψαλμ.85: 6).
- Matthew Pickhaver
EVANGELICALS NOW: ΜΑΗΣ 2021
