Ένας Ινδονήσιος ναυτικός ήρθε μαζί μου στην εκκλησία την περασμένη Κυριακή. Ήταν συγκινητικό και για τους δυο μας. Ο ποιμένας μας τον χαιρέτησε θερμά. Η μετάφραση ήταν δύσκολη για μένα γιατί το θέμα του κηρύγματος ήταν εσχατολογικό (Α΄Θεσ.4). Όταν ζήτησα συγγνώμη μου είπε, «Μη στενοχωριέσαι, αδελφέ μου. Μόνο που βρίσκομαι σ’ αυτή την εκκλησία μ’ όλους αυτούς τους πιστούς και ακούω τη μουσική είναι για μένα μια δροσερή βροχούλα ευλογίας».
Tώρα έχουμε μερικούς Μολούκους στην εκκλησία μου. Πρόκειται για μια μειονότητα από την Ινδονησία. Οι περισσότεροι μένουν εδώ στην Ολλανδία εξαιτίας προβλημάτων τους γύρω στα 1950. Οι Μολούκοι ισχυρίζονται ότι είναι ανεξάρτητοι, αλλά κανένας δεν αναγνωρίζει το κράτος τους παρόλες τις πολλές υποσχέσεις της Ολλανδικής κυβέρνησης. Μια ηλικιωμένη κυρία από τα Νησιά των Μολούκων άρχισε να μιλάει ινδονησιακά στον φίλο μου. Εκείνος εξεπλάγη, αλλά εγώ έτρεμα εξαιτίας των πολιτικών ζητημάτων. Eντελώς χωρίς λόγο όμως: η κυρία είπε, «Καλώς όρισες στην εκκλησία μας. Χαίρομαι πολύ που σε συναντώ εδώ. Ας μη μιλήσουμε για τα πολιτικά, πρώτα γιατί είμαι παιδί του Θεού, ο Ίδιος ο Ιησούς είναι η Ειρήνη μας, ας στρέψουμε τα μάτια μας σ’ Εκείνον! Αμήν!» Αυτή είναι η πραγματική εκκλησία: τα ανθρώπινα σύνορα και τα τείχη πέφτουν μπροστά στο Πνεύμα του Θεού. Μετά ο φίλος μου πήγε στο σπίτι μιας άλλης οικογένειας και εκείνοι τον έφεραν πίσω στο πλοίο.
AMSTERDAM
