Η Λέπρα προκαλεί δυστυχία για χιλιάδες ανθρώπους στο Νεπάλ. Όσοι υποφέρουν από λέπρα απορρίπτονται από τις οικογένειές τους, διώχνονται από τα χωριά τους και νοιώθουν πως είναι καταραμένοι από τους «θεούς». Η Διεθνής Ιεραποστολη των Λεπρών (ΙΝF) εργάζεται για να αποκαθιστά την αξιοπρέπεια των θυμάτων της λέπρας, να προλαμβάνει περαιτέρω αναπηρία και να δίνει στους ασθενείς την δυνατότητα να αξιοποιούν όλο το δυναμικό τους. Δυο εργάτες μας διηγούνται την ιστορία της Σάριτα:
"Μας ήρθε από ένα φτωχό, απόμακρο χωριό, ταξίδι τεσσάρων ημερών μέσα από τα βουνά. Κάθε βήμα της ήταν δύσκολο. Έσερνε τα δυο της πόδια και δεν μπορούσε να τα σηκώνει για να περπατάει κανονικά. Τα δυο πόδια ήταν κολοβωμένα (είχε χάσει όλα τα δάχτυλα και το μπροστινό κομμάτι από επανειλημμένες πληγές) και είχε μεγάλα έλκη από το ταξίδι. Τα χέρια της ήταν κολοβώματα χωρίς δάχτυλα.
Σε ηλικία 11 χρονών, η ζωή της Σάριτα άλλαξε για πάντα. Έδειξε τα πρώτα συμπτώματα της λέπρας. Στα χωριά η λέπρα εμπνέει φόβο και τρόμο. Η διάγνωση κατέστρεψε κάθε ελπίδα μιας φυσιολογικής ζωής. Κανένας δεν θα παντρευόταν μια κοπέλα με λέπρα, κανένας δε θα την προσλάμβανε για δουλειά. Ακόμα και οι φίλες της κρατούσαν απόσταση, γεμάτες φόβους και ερωτηματικά. Άραγε τι είχε κάμει για να επιφέρει επάνω της την κατάρα των θεών; Η οικογένειά της φοβόταν επίσης. Η Σάριτα διώχθηκε από το σπίτι και απομονώθηκε σε μια μικρή καλύβα κάποια απόσταση από την υπόλοιπη οικογένεια. Τα επόμενα εφτά χρόνια, καθώς περνούσε από την εφηβεία και μεγάλωνε, η Σάριτα έμεινε μόνη στο καλυβάκι, χωρίς καμιά ελπίδα. Τελικά, τρομαγμένη από τις φοβερές παραμορφώσεις που είχε υποστεί η κόρη της, η μητέρα της την πήγε στη τοπική κλινική όπου έγινε η επίσημη διάγνωση της λέπρας. Της άρχισαν θεραπεία και τη συμβούλεψαν να ταξιδέψει στη Κλινική της Λέπρας της ΙΝF στο Γοράχι για περαιτέρω περίθαλψη. Η μητέρα της την συνόδεψε στο μεγάλο ταξίδι (ο πατέρας της είχε πεθάνει όταν η Σάριτα ήταν μικρό παιδί), και την άφησε στην Κλινική. Η Σάριτα δεν ξαναείδε ποτέ τη μητέρα της ούτε το χωριό της.
Η ΙΝF της έκαμε θεραπεία για τις πληγές και της έστειλε σ’ ένα μεγαλύτερο νοσοκομείο όπου έκαμε εγχείρηση στα πόδια της. Τώρα πια με τη βοήθεια ειδικών παπουτσιών και ενός μπαστουνιού, μπορούσε να περπατάει....Η απόρριψη που είχε δοκιμάσει είχε δημιουργήσει στη ψυχή της σοβαρή ανασφάλεια και δεν ήθελε να φύγει από την κλινική όπου της φέρονταν με αξιοπρέπεια, με φροντίδα και αποδοχή. Εντούτοις, ενώ έκανε θεραπεία για τις περιπλοκές της λέπρας, η Σάριτα άκουσε την ιστορία του Ιησού που έδειχνε συμπόνια στους λεπρούς και έδωσε τη ζωή Του γι’ αυτήν. Ύστερα από ένα διάστημα, η Σάριτα ανταποκρίθηκε με χαρά στο μήνυμα του ευαγγελίου, δέχθηκε τον Χριστό σαν Σωτήρα της, βαπτίστηκε και ενώθηκε με την τοπική εκκλησία....Τώρα έχει μια νέα οικογένεια που την αγαπάει και την δέχεται όπως είναι – την οικογένεια του Θεού. Μια πιστή οικογένεια της εκκλησίας την δέχθηκε στο σπίτι της και έμεινε εκεί για αρκετά χρόνια. Τώρα η INF της έχει δώσει ένα δικό της σπιτάκι, χτισμένο στη γη της πιστής οικογένειας....Ο φόβος της Σάριτα έχει δώσει τόπο στη χαρά για τα όσα της έκαμε ο Κύριος.
Η Σάριτα γράφει:
«Πιστεύω πως η λέπρα μου ήταν ένας από τους τρόπους του Θεού για να με οδηγήσει στη βασιλεία Του. Πριν γνωρίσω τον Ιησού, ήμουν συνήθως δυστυχισμένη, αλλά Εκείνος μου έδωσε χαρά. Αν δεν Τον γνώριζα σαν Σωτήρα μου, πιστεύω πως θα είχα δώσει τέλος στη ζωή μου. Με έσωσε την κατάλληλη στιγμή. Είμαι τόσο ευγνώμων στον Θεό για την INF, και θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου και με άλλους για να δουν πόσο καλός και πιστός ο Θεός ήταν μαζί μου.»
ΤΟDAY IN NEPAL
