H SIM ξεκίνησε το 1893. Δυο Καναδέζοι, ο Ουόλτερ Γκάουανς και ο Ρόλαντ Μπίνγχαμ, και ένας Αμερικανός, ο Τόμας Κεντ, είχαν οραματισμό για τον ευαγγελισμό των 60 εκατ. ανθρώπων στην υποσαχάρια Αφρική που δεν είχαν ακόμα ακούσει το μήνυμα του ευαγγελίου. Επειδή δεν μπορούσαν να διεγείρουν το ενδιαφέρον των ιεραποστολών που ήδη υπήρχαν – οι περισσότεροι έλεγαν ότι ήταν αδύνατο να φτάσει κανείς στο Σουδάν – οι τρεις τους ξεκίνησαν μόνοι τους.
Kι οι τρεις όμως κόλλησαν την ελονοσία. Ο Γκάουανς και ο Κεντ πέθαναν από την ασθένεια το 1894 και ο Μπίνγχαμ γύρισε στο Καναδά. Στη δεύτερη προσπάθειά του, αρρώστησε πάλι με την ελονοσία και αναγκάστηκε να γυρίσει στην πατρίδα του. Επειδή δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Αφρική, έστειλε μια τρίτη ομάδα. Εκείνοι δημιούργησαν μια βάση 800 χλμ. προς την ενδοχώρα, στο Πατίγκι, το 1902. Από κει ξεκίνησε το έργο της SIM στην Αφρική.
Πολλοί άνθρωποι τότε oνόμαζαν το Σουδάν (συγκεκριμένα, τη Νιγηρία) «Το Τάφο του Λευκού» εξαιτίας του υψηλού βαθμού θνησιμότητας ανάμεσα στους ιεραποστόλους της Δύσης που προσπαθούσαν να ευαγγελιστούν εκείνη την περιοχή. Ασθένειες όπως η ελονοσία, o κίτρινος πυρετός και ο τυφοειδής πυρετός θέριζαν τόσα θύματα που οι περισσότεροι ιεραπόστολοι που κατευθύνονταν σ’ αυτή τη χώρα χαρακτηριστικά πακετάρισαν τα υπάρχοντά τους στο δικό τους φέρετρο. Αποχαιρετούσαν τους αγαπημένους τους για να σαλπάρουν με την πεποίθηση ότι πιθανόν θα γύριζαν στην πατρίδα οριζόντια και όχι όρθιοι. Κι όμως συνέχιζαν την πορεία τους με αίσθημα του επείγοντος, δοσμένο από το Θεό.
Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Ουόλτερ Γκάουαν, εκφράζοντας την επιθυμία του να πλησιάσει ένα χαμένο λαό. Το γράφει καθώς πεθαίνει από ολονοσία:
Aυγ. 9, 1894
“Γράφω καθώς πλησιάζει το τέλος. Το τελευταίο καιρό φαίνεται τόσο κοντά που θέλω να γράψω ενώ έχω ακόμα δύναμη.
Δόξα τω Θεώ λοιπόν! Μου έδωσε τη δύναμη να αγωνιστώ σκληρά για το Σουδάν, και παρόλο που μπορεί να μοιάζει με αποτυχία και ήττα, δεν είναι! Θα νικήσουμε και πολύ σύντομα μάλιστα. Δεν μετανοιώνω που ανέλαβα αυτή την αποστολή και έτσι δεν χαράμισα τη ζωή μου. Λυπάμαι μόνο για την αγαπημένη μανούλα μου. Για χάρη της θα προτιμούσα να ζήσω.
Αγαπημένη μανούλα: Και τι θαυμάσια μητέρα που ήσουν. Τώρα μου φαίνεται σε εκτιμώ πιο πολύ απ’ό,τι ποτέ. Καθώς ήμουν ξαπλωμένος εδώ πόσες φορές σκεφτόμουνα την αγάπη σου και πόσο λαχταρούσα να σε ξαναδώ στη σάρκα. Μη κλαις για μένα, πολυαγαπημένη μανούλα. Αν ο πόνος ήταν μεγάλος, μην ξεχάσεις ότι τώρα όλα πέρασαν. Σκέψου τη δόξα που απολαμβάνω και χαίρε που στο παιδί σου «επιτρεπόταν να βάλω ένα χεράκι για την απολύτρωση του Σουδάν».
Ω, Πόσο ήθελα να ζήσω για χάρη σου....Αντίο, αγαπημένη μου, μέχρι να συναντηθούμε στα πόδια του Ιησού- Walter”
Κύριε δώσε μου καρδιά σαν τη καρδιά αυτού του άνδρα.
Aρθρο του Lenny Miles
