Τι έχει αλλάξει; Εκτός από τα καινούργια αυτοκίνητα, τα ταξί και τα ηλεκτρικά ποδήλατα που τώρα γεμίζουν τις φαρδιές λεωφόρους της πρωτεύουσας, η παρουσία ηλιακών συλλεκτών στις πολλές πολυκατοικίες της Πιονγιάνγκ ήταν ένδειξη προόδου.
H έλλειψη δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας κάνει δύσκολη τη ζωή. Επισκεφθήκαμε πολλά ιατρικά κέντρα όπου δεν υπήρχε ούτε φως ούτε ενέργεια στη διάρκεια του παγωμένου χειμώνα, και όμως η παρουσία ηλιακών συλλεκτών σημαίνει ότι μπαταρίες μπορούν να φορτίζονται, τα ραδιόφωνα μπορούν να παίζουν και πολλοί από τις ουρανοξύστες έχουν τουλάχιστον μια μορφή αμυδρού φωτισμού.
Εκείνο όμως που μας έκαμε μεγάλη εντύπωση ήταν η παρουσία έξυπνων τηλεφώνων. Υπολογίζεται ότι περίπου 4 εκατ. Βορειοκορεάτες επικοινωνούν με κινητά. Υπάρχει επίσης (είναι ακριβή) πρόσβαση στο Ιντερνετ, αν και όλες οι επικοινωνίες παρακολουθούνται αυστηρά.
Aν απλά ξύσουμε την επιφάνεια όμως, είναι ολοφάνερο ότι οι περισσότεροι Βορειοκορεάτες ακόμα ζουν κάτω από φοβερές συνθήκες. Ο υποσιτισμός είναι πραγματικότητα, η παρακολούθηση ασφυκτική και η αφοσίωση στην ηγεσία απόλυτη. Οι κινήσεις περιορίζονται αυστηρά. Ανεπίσημες συγκεντρώσεις απαγορεύονται. Περάσαμε από πόλη σε πόλη χωρίς καμιά εκκλησία.
Υπάρχουν τουλάχιστον 100.000 καταγεγραμμένα κρούσματα φυματίωσης. Η αρρώστια απλώνεται κάτω από συνθήκες φτώχειας και πείνας, αλλά υπάρχουν ελάχιστοι πόροι για αποτελεσματική διάγνωση, θεραπεία και παρακολούθηση.
Η Βόρεια Κορέα χρειάζεται φίλους. Oι βαριές κυρώσεις την έχουν γονατίσει. Υποτίθεται ότι τα τρόφιμα και η ιατρική περίθαλψη δεν επηρεάζονται από τις κυρώσεις αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Δεν εισάγεται μέταλλο, ούτε καν νυχοκόπτες, πόσο μάλλον οι τόσο απαραίτητες εργαστηριακές συσκευές, τα ιατρικά οχήματα ή οι σπόροι λαχανικών που χρειάζονται για να αναχαιτισθεί η εξάπλωση της φυματίωσης.
Στα χωράφια εργάζονται ηλικιωμένες γυναίκες, τα πρόσωπά τους ιδρωμένα και ανεμοδαρμένα, κοπιάζοντας να φυτέψουν το πολύτιμο ρύζι τους. Στην άλλη μεριά του δρόμου, μια κουρασμένη δασκάλα κυνηγούσε ορδές φασαριόζικων παιδιών που έπαιζαν σ’ ένα σαραβαλιασμένο γήπεδο. Απλοί, κοινοί άνθρωποι. Οι Βορειοκορεάτες έχουν πολλά όμορφα χαρακτηριστικά, αλλά ίσως πάνω απ’ όλα, είναι λαός μακρόθυμος και ανθεκτικός.
Oι συζητήσεις μας με τους γιατρούς ήταν δύσκολες. Θέλαμε πολύ να τους δώσουμε καλά νέα, αλλά κάθε φορά το μήνυμα ήταν το ίδιο- θέλαμε να βοηθήσουμε αλλά τα χέρια μας ήταν δεμένα.
Ακόμα πιο δύσκολες ήταν οι συνεντεύξεις μας με τους ασθενείς. Συναντήσαμε αρκετούς. Οι περισσότεροι ήταν νέες γυναίκες. Μια ήταν 31 χρονών, αλλά έδειχνε 45. Είχε ένα τετράχρονο κοριτσάκι που είχε πολλούς μήνες να το δει επειδή φοβόταν μήπως της μεταδώσει την αρρώστια.
Yπήρχαν όμως φωτεινά σημεία. Ταξιδέψαμε εκτεταμένα σ’ όλη τη χώρα και ευχαριστήσαμε τον Κύριο για το έργο που έκανε στη διάρκεια πολλών ετών. Συναντήσαμε φυματικούς που είχαν βελτιωμένη ποιότητα ζωής. Κάποια νοσοκομεία καλλιεργούσαν σε θερμοκήπια σπανάκι και λάχανο. Πόσο μας ενθάρρυνε που είδαμε καρπούς από παλιές προσπάθειες.
Μας δόθηκαν ευκαιρίες να πούμε στους ασθενείς πρόσωπο με πρόσωπο ότι φίλοι σ’ όλο τον κόσμο προσεύχονται στον Κύριο γι’ αυτούς. Ήταν ένας μικρός σπόρος ελπίδας στη ζωή κουρασμένων ανθρώπων.
Τι κάνει ο Θεός; Κτίζει την εκκλησία Του και κανένας και τίποτα δεν μπορεί να Τον σταματήσει. Μπορεί να μην φαίνεται πάντα. Αλλά γίνεται.
Ήταν Μεγάλη Βδομάδα και πόσο μας ενθάρρυνε η πεποίθηση ότι ο Κύριος βασιλεύει, τόσο στο θάνατο όσο και στη ζωή.
- Andrew Dudgeon *
*(O Andrew Dudgeon υπηρετεί με μια οργάνωση που υποστηρίζει τοπικές εκκλησίες σε δύσκολες περιοχές του κόσμου).
