TI ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΕΡΑ! Θα μπαίναμε ως η πρώτη Χριστιανική ιατρική ομάδα στο Νεπαλ. Η Δρ. Ο’ Χάνλον και η φαρμακοποιός Ιλντα Στηλ είχαν δουλέψει 16 χρόνια στη Nautanwa, Iνδία, πιστεύοντας ότι μια μέρα ο Θεός θα άνοιγε την πόρτα για το Νεπάλ για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τον χαριτωμένο λαό εκείνης της χώρας. Για μένα ήταν η εκπλήρωση του καλέσματος του Θεού σ’ υτή τη χώρα. Ενώ σπούδαζα στο Εκπαιδευτικό Ιεραποστολικό Κολλέγιο Ρέντκλιφ, η Πατ και η Ιλντα ήρθαν για να μας μιλήσουν για το βάρος ευθύνης που ένοιωθαν για το Νεπαλ. Καθώς μιλούσαν, ήξερα – μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο – ότι ήταν το κάλεσμα του Θεού για μένα. Όχι μόνο να εργαστώ εκεί ως νοσοκόμα, αλλά και να μοιραστώ τα χαρμόσυνα νέα για τον Χριστό.
H ομάδα που θα πήγαινε στο Νεπάλ αποτελείτο από δυο γιατρούς, την Πατ και τη Ρουθ, τη φαρμακοποιό Ιλντα, τρεις νοσοκόμες – τη Τζόαν, την Έλλεν και μένα – και τέσσερις Νεπαλέζους πιστούς: το Τζάκομπ, το Φίλιπ, το Νταβίντ και το Πρεμ. Είχαμε ελάχιστα χρήματα, αλλά κατά θαυμαστό τρόπο, καθώς η ημέρα της αποχώρησης πλησίαζε, άρχισαν τα δώρα να φτάνουν, και νομίζαμε ότι είχαμε αρκετά να πάμε στην Ποκχάρα. Ξανά και ξανά βλέπαμε στο λόγι Του την υπόσχεση ότι θα μας φροντίσει και θα μας οδηγήσει.
Με ένα στρατιωτικό φορτηγό φτάσαμε στα σύνορα. Χρειαστήκαμε τουλάχιστον 12 χαμάληδες. Όταν μας είδαν, νόμιζαν ότι είχαμε πολλά χρήματα και χάσαμε μια ολόκληρη μέρα με τους καυγάδες τους! Τελικά κανονίσαμε μια τιμή. Περάσαμε τη νύχτα σ’ ένα σταύλο και πρωί-πρωί στις 11 Νοεμβρίου του 1952, μαζευτήκαμε γύρω από το λόγο του Θεού με το βιβλιαράκι «Καθημερινό Φως». Φανταστείτε πως νοιώθαμε όταν διαβάσαμε: «Να, Εγώ στέλνω μπροστά σου τον άγγελο, για να σε διαφυλάττει στο δρόμο, και να σε φέρει στον τόπο, που προετοίμασα»! Και αυτό ακριβώς έκαμε Εκείνος! Φτάσαμε απένταρες στην Ποκχάρα, ποιος θα φανταζόταν ότι ο Θεός θα χρησιμοποιούσε το Βασιλιά του Νεπάλ να μας δώσει χρήματα! Eίχε ένα αεροπλάνο που ερχόταν στη Ποκχάρα. Ένας Αμερικάνος ήθελε να δει την όμορφη κοιλάδα και, πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο, πέρασε από τη Βρετανική Πρεσβεία. Εκεί ο Βρετανός Πρέσβυς του έδωσε ένα χρηματικό ποσό για να δώσει στις 6 τρελές γυναίκες που σχεδίαζαν να εργαστούν στην Ποκχάρα. Καθώς γράφω αυτά τα λόγια είμαι αρκετά ηλικιωμένη, αλλά καθώς αναπολώ τα χρόνια που πέρασαν θυμάμαι ξανά και ξανά πώς ο γεμάτος αγάπη Πατέρας μας, φρόντιζε για τις οικονομικές μας ανάγκες.
Εγκατασταθήκαμε σε απλές καλύβες από μπαμπού σε ένα κομμάτι γης που μας δάνεισε ο μόνος Χριστιανός που γνωρίζαμε στο Νεπάλ. Κάθε μέρα προσευχόμασταν για ένα νοσοκομείο. Θυμάμαι πως μια μέρα περπατούσα με τις άλλες αδελφές στη κοιλάδα και βρήκαμε ένα κομμάτι γης που ξέραμε ότι ήταν κατάλληλο για το νοσοκομείο. Μιλώντας με τον κυβερνήτη, καταλάβαμε ότι φαινόταν αδύνατο, και πήγαμε σπίτι απογοητευμένες. Έχουμε έναν άσπονδο εχθρό που χαίρεται να χρησιμοποιεί αμφιβολία και απόγνωση για να μην διεκδικήσουμε το θέλημα του Θεού. Εκείνο το βράδυ, μαζευτήκαμε για προσευχή. Διαβάζαμε στο Βιβλίο των Παροιμιών. Ακόμα θυμάμαι την άναρθρη κραυγή χαράς που αφήσαμε όταν διαβάσαμε, «Βλέπει ένα κομμάτι γης και της αρέσει». Το «της» ήταν εκείνο που μας συγκίνησε. Για πολλά χρόνια το Λαμπρό Νοσοκομείο στεκόταν σ’ εκείνο το κομμάτι γης.
Μακάρι να μπορούσα να εκφράσω τη χαρούμενη πίστη που γέμιζε την καρδιά μου, καθώς προσευχόμασταν για τα κτίρια του Λαμπρού Νοσοκομείου. Λίγο αργότερα μας παρακάλεσαν να στείλουμε μια ομάδα για να κάμουμε εμβολιασμούς κατά της ευλογιάς. Ήρθαν εκατοντάδες άνθρωποι και το κάμαμε με χαρά δωρεάν. Εν αγνοία μας – ο Θεός όμως το ήξερε - όλοι οι ασθενείς πλήρωσαν ένα μικρό ποσό. Τσουβάλια γεμάτα νομίσματα μεταφέρθηκαν στην Ποκχάρα και πλήρωσαν για το πρώτο κτίριο του Λαμπρού Νοσοκομείου.
Εγώ ένοιωσα ξανά την αίσθηση της περιπέτειας μαζί με τον Θεό όταν με την Ellen Meineke ανοίξαμε την πρώτη μας κλινική στο Μπαγκλούνγκ. Εκείνες τις ημέρες πολλές ψυχές αισθάνθηκαν το άγγιγμα του Ιησού. Ένας υπερήλικας άνδρας, φλογερός Ινδουϊστής, ήταν κοντά μας για 6 βδομάδες με συντριπτικό κάταγμα του χεριού. Koίταξα με φρίκη το τραύμα, γεμάτο κοπριά αγελάδας και λάσπη! Και θυμήθηκα το λόγο του Θεού: «και με τη σύνεση των χεριών Του τους οδήγησε». Και έκαμε ακριβώς αυτό. Το χέρι γιατρεύτηκε και ο γέροντας ήταν έτοιμος να πάει σπίτι. Δεν το ήξερα, αλλά μια κοπέλα του έδωσε μια Καινή Διαθήκη. Δυο χρόνια αργότερα, με πλησίασε ένας νεαρός, ζητώντας ένα αντίγραφο του βιβλίου που «ξεχειλίζει από ζωή». Η ζωή εκείνου του γέροντα είχε αλλάξει και ο νεαρός ήθελε να μάθει γιατί. Ήταν φυσικά η γεμάτη χαρά δύναμη του Ιησού που αλλάζει ζωές.
Καθώς αναπολώ τη ζωή μου, θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για το περπάτημά μου με τον Ιησού. Πολλές φορές Τον απογοήτευσα, αλλά είναι πάντα έτοιμος όχι μόνο να συγχωρέσει, αλλά και να ξεχάσει. Eχει ζήσει τη σύγχυση του να φύγω από το Νεπάλ και να εγκατασταθώ στην Αυστραλία, αλλά καταλαβαίνω ότι παρόλο που ο τρόπος ζωής μου άλλαξε, η καθοδήγησή Του είναι πάντα για τη δόξα Του.
Όταν βλέπω τους χιλιάδες Νεπαλέζους που γνώρισαν τον Χριστό, τις χιλιάδες γυναίκες που ευλογήθηκαν από τα μαθήματα «Γνώρισε τη Βίβλο σου» η καρδιά μου γεμίζει χαρά και ευγνωμοσύνη. Η ζωή μερικές φορές ήταν δύσκολη. Μερικές φορές ένοιωθα μοναξιά – πού και πού σύγχυση. Αλλά ένα πράγμα ξέρω σίγουρα: αυτή η εν Χριστώ ζωή δεν μπορεί να σαλευτεί. «Τώρα ανήκω στον Ιησού, ο Ιησούς ανήκει σε μένα. Όχι μόνο γι’ αυτή τη ζωή αλλά και για όλη την αιωνιότητα».
Από το βιβλίο: «Iμαλαϊκός Οραματισμός» της Διεθνούς Ιεραποστολής του Νεπάλ.
