Η εκκλησία είναι η νύφη του Χριστού. Η εκκλησία είναι ο στύλος και το θεμέλιο της αλήθειας. H εκκλησία είναι όμορφη, ένδοξη και νικηφόρα. Γι’ αυτό oι πύλες της κόλασης απεχθάνονται την εκκλησία και ποτέ δεν θα παύουν να λυσσούν εναντίον της.
Mαίνεται μια σφοδρή μάχη που δε θα τελειώσει μέχρι την τελευταία μέρα. Όταν ο Παύλος μάζεψε τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, τους θύμισε πόση πολύτιμη είναι η εκκλησία – είναι η εκκλησία του Θεού που αγόρασε με το ίδιο Του το Αίμα (Πρ.20:28), αλλά τους προειδοποίησε επίσης ότι λύκοι βαρείς θα έμπαιναν ανάμεσά τους και δε θα λυπούνταν το ποίμνιο. Αυτό ήταν τόσο σημαντικό για τον Παύλο που πέρασε τρία χρόνια, νύχτα και ημέρα, νουθετώντας τους με δάκρυα. Υποψιάζομαι ότι σήμερα θα θεωρούσαμε τον Παύλο λίγο περίεργο﮲ δε θα δίναμε σημασία στα λόγια του, θα του λέγαμε να χαλαρώσει και να μην είναι τόσο αρνητικός. Aναγνωρίζουμε με τα χείλη ότι υπάρχουν αμαρτία και πνευματικός αγώνας και παραδεχόμαστε τους κινδύνους της αποστασίας.
Καθώς διαβάζω την Επιστολή προς Εφεσίους, αντηχούν στο μυαλό μου οι προειδοποιήσεις του Παύλου στους Εφεσίους που αφορούν και μας. Πιστεύω ότι η εκκλησία στη Δύση βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο και υφίσταται σοβαρές επιθέσεις. Μερικές φορές η επίθεση είναι ύπουλη, άλλες φορές άγρια. Μερικές φορές είναι επιτυχής – αλλά πάντα είναι oλέθρια.
H μεγαλύτερη απειλή για την εκκλησία δεν προέρχεται απ’έξω – αλλά από μέσα. O Παύλος προειδοποιεί τους πρεσβυτέρους ότι απ’ αυτούς τους ίδιους θα σηκωθούν άνθρωποι που θα διαστρεβλώσουν την αλήθεια (Πρ. 20:30). Καθώς διάβαζα την επιστολή προς Εφεσίους μου φαινόταν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ότι έχουμε αφήσει την πρώτη μας αγάπη (Αποκ. 2:4).
Έχουμε έργα, σκληρή δουλειά, επιμονή – αλλά σε μεγάλο βαθμό έχουμε ξεχάσει ότι «για ένα υπάρχει ανάγκη». H παρατήρησή μου θα ήταν ότι έχουμε πολύ «εγώ», πολλές στρατηγικές, μελέτες και ιστορίες στην εκκλησία – αλλά ελάχιστο Χριστό και εν Χριστώ ωριμότητα.
Υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για μας; Θέλουμε να μιλήσουμε στους ανθρώπους για τον Χριστό – αλλά χωρίς μια πιο βαθιά εγκάρδια και βιωματική εμπειρία του Χριστού θα καταλήξουμε να τους προσφέρουμε απλά μια σειρά μαθημάτων και όχι τον Χριστό. Πρέπει να είμαστε «πάντοτε έτοιμοι σε απολογία με πραότητα και φόβο, προς καθέναν που ζητάει από μας λόγο για την ελπίδα που είναι μέσα μας» (Α΄Πετρ. 3:15), αλλά αν ο Χριστός δεν είναι Κύριος της καρδιάς μας, σπαταλάμε την αναπνοή μας. Kαταλήγουμε να μιλάμε για μια ανάμνηση, όχι για ένα ζωντανό Κύριο. Μιλάμε στον εγκέφαλο, αλλά δεν μπορούμε να φέρουμε τον Χριστό στην καρδιά γιατί οι δικές μας καρδιές είναι τόσο ρηχές, άδειες και άχαρες.
O χώρος επιτρέπει να αναφέρω μόνο μερικά από τα θέματα που ο Παύλος καλύπτει στην Επιστολή προς Εφεσίους (επιτρέπεται να προτείνω να καθίσεις και να διαβάσεις με πνεύμα προσευχής ολόκληρη την επιστολή χωρίς διακοπή!).
Ο Παύλος αναγνωρίζει ότι η μεγαλύτερη ανάγκη τους είναι να γνωρίσουν τον Χριστό και την αγάπη που υπερβαίνει κάθε γνώση (1:17-18, 3:14-21). Μόνο αυτό θα μας κάνει πλήρεις με ολόκληρο το πλήρωμα του Θεού. Eπειδή δεν είμαστε επικεντρωμένοι στον Χριστό, από πρακτικής σκοπιάς, ξεχνάμε ότι η εκκλησία είναι δική Του, όχι δική μας. To ότι ο Χριστός είναι κεφαλή της εκκλησίας είναι ένα πολύ παραμελημένο δόγμα της εκκλησίας.
Παρόλο που διδάσκουμε τη χάρη, - και συχνά με λανθασμένο τρόπο για να δικαιολογήσουμε την αμαρτία μας και την αδράνειά μας - δυστυχώς πάρα πολλοί από μας νομίζουμε ότι οι διακονίες μας δικαιολογούνται από τη λίστα δραστηριοτήτων μας, τα βιβλία που δημοσιεύουμε και τα δεδομένα που μπορούμε να δίνουμε. Η κατά Χάρη Σωτηρία πρέπει να είναι το συνεχές ρεφραίν μας και το θέμα της περισυλλογής μας(1-10).
Η έλλειψη γνώσης του Χριστού μας κάνει εγωκεντρικούς και διχασμένους (2:11-22 και 4:1-16). Επικεντρωνόμαστε σε ό,τι βλέπουμε και έτσι αγωνιζόμαστε να πιστεύουμε και να κάνουμε πράξη το γεγονός ότι ασχολούμαστε με ένα μεγάλο πνευματικό πόλεμο. Η έλλειψη γνώσης καρδιάς για τον Χριστό σημαίνει ότι μας λείπει βάθος - είμαστε πολύ συχνά νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με κάθε άνεμο της διδασκαλίας. Πρέπει να γίνουμε το ώριμο σώμα (4: 1-16).
Η έλλειψη γνώσης μας το κάνει δύσκολο να ακολουθούμε τον Χριστό (4:17-6:9). Ξεχάσαμε τη προτροπή να μην ζούμε πια όπως ζουν τα έθνη, μέσα στη ματαιότητα του νου τους. Αντί γι’ αυτό, ενωνόμαστε με τη τρέλα των όχλων. Πρέπει να μάθουμε ξανά τι θα πει η νέκρωση - η θανάτωση της αμαρτίας - και η η ανανέωση - το να ντυθούμε το νέο εγώ, που κτίστηκε σύμφωνα με τον Θεό, με δικαιοσύνη και οσιότητα της αλήθειας.
Ο Ιησούς λέει στην εκκλησία στην Εφεσο (και σε μας) να θυμηθούμε από πού ξεπέσαμε, να μετανιώσουμε και να επιστρέψουμε στην πρώτη μας αγάπη. Μια εκκλησία που θυμάται την πρώτη της αγάπη είναι ανίκητη.
"Όποιος έχει αυτί, ας ακούσει τι λέει το Πνεύμα προς τις εκκλησίες. Αμήν, Κύριε. Γένοιτο!
- David Robertson
EVANGELICALS NOW: OCTOBER 2020
